Ο Αντώνης Καλκαβούρας θεωρεί ότι, θέλοντας και μη, οι «πράσινοι» επηρεάστηκαν από την περιρρέουσα εορταστική ατμόσφαιρα περί σίγουρης πρόκρισης στο Final 4 και απείχαν παρασάγγας από την κυριαρχική αμυντική απόδοση που τους χάρισε το πλεονέκτημα έδρας, αλλά πιστεύει ότι η νίκη της Μακάμπι θα τους βγάλει τον καλύτερό τους εαυτό στο Game 2.
Μιλώντας με φίλους και συναδέλφους τις προηγούμενες μέρες, είχα εκφράσει την πεποίθηση ότι η σειρά Παναθηναϊκού-Μακάμπι θα πάει στο Βελιγράδι με αμφότερες τις ομάδες να έχουν μοιραστεί τις νίκες, οπότε – για να σας προλάβω – δεν θεωρώ ότι το break της ομάδας του Κάτας στο Game 1, την καθιστά αυτομάτως και φαβορί για το ταξίδι στο Βερολίνο.
Απλά, η πρωταθλήτρια Ισραήλ απέδειξε σε όλους πλέον – γιατί ο πολύς κόσμος ενδεχομένως να είχε μείνει στην εικόνα της από τις τελευταίες αναμετρήσεις με Ολυμπιακό (72-89 στο ΣΕΦ) και Παναθηναϊκό (90-75 στην σερβική πρωτεύουσα) στις 18 και 25 του περασμένου Γενάρη αντίστοιχα – πόσο δυνατή ομάδα είναι και σε πόσο μεγάλη φόρμα βρίσκεται.
Καθώς επίσης και ότι με τις συνθήκες που εξελίχθηκε η εφετινή σεζόν για εκείνη (λόγω του πολέμου στο Ισραήλ), έμαθε να παίζει καλύτερα εκτός έδρας! Οπότε αν οι «πράσινοι» την σημάδεψαν ή θεώρησαν ότι θα έχουν ευκολότερο έργο επειδή ουσιαστικά θα στερηθεί τον κόσμο σε όλα τα ματς της σειράς, πλανήθηκαν πλάνην οικτράν!
Παρ’ όλα αυτά, βέβαια, δεν θεωρώ το ότι η «ομάδα του λαού» έκανε το 1-0 (87-91), σημαίνει απαραίτητα ότι είναι και ανώτερη του «εξάστερου» ή ότι έχει κάνει κάποιο τεράστιο άλμα για την πρόκριση.
Αυτό που πιστεύω ότι συνέβη στο ΟΑΚΑ και τελικά έκρινε το εναρκτήριο ματς της σειράς υπέρ της Μακάμπι, είναι ένας συνδυασμός πραγμάτων. Κατ’ αρχάς, εκτιμώ ότι σε έναν βαθμό οι παίκτες περισσότερο και πολύ λιγότερο ο προπονητής του «τριφυλλιού» (ο Εργκίν Αταμάν, άλλωστε, είναι πολύ έμπειρος και προερχόταν από μία δύσκολη στιγμή στην ζωή του μετά την απώλεια του πατέρα του), επηρεάστηκαν από όλη αυτή η φρενίτιδα που υπάρχει εδώ και καιρό στις τάξεις των φίλων της ομάδας για το ταξίδι στο Βερολίνο, δεν βοήθησε στο κομμάτι της συγκέντρωσης.
Όταν τόσος κόσμος, επομένως μοιραία και οι συγγενείς των παικτών και των μελών του staff ασχολούνταν με την εξασφάλιση εισιτηρίων και με το κλείσιμο ταξιδιωτικού πακέτου για την γερμανική πρωτεύουσα, πως οι παίκτες οι μείνουν απερίσπαστοι και προσηλωμένοι στον στόχο τους και να μπουν στην λογική ότι καθεμία από τις αναμετρήσεις με τους Ισραηλινούς είναι ένας ξεχωριστός τελικός;
Η παραπάνω συνθήκη – στην οποία αναφέρθηκε και ο 58χρονος Τούρκος τεχνικός, που στις δηλώσεις του έκανε λόγο περί φιέστας – έπαιξε ρόλο στο νωχελικό ξεκίνημα του Παναθηναϊκού στο ματς (14-19 στο 7′), το οποίο αποτέλεσε τον πρώτο κακό οιωνό! Έστω κι αν δεν επέτρεψε στην αντίπαλό του να τρέξει και να φορτώσει το καλάθι του με πόντους στο ανοιχτό γήπεδο.
Οι οκτώ σερί εντός έδρας νίκες του «εξάστερου» και ο εντυπωσιακός 2ος γύρος (ρεκόρ 13-4) που του χάρισε την 2η θέση και το πλεονέκτημα έδρας, κακά τα ψέματα επετεύχθη με την διαφορά να γίνεται στα μετόπισθεν! Η 2η καλύτερη άμυνα της διοργάνωσης (μ.ο. 75,9π.), στην Αθήνα δεχόταν κάτι λιγότερο από 74 πόντους ανά παιχνίδι, οπότε μοιραία οι 26 πόντοι που δέχτηκε στην 1η περίοδο από τους φιλοξενούμενους (10/16 σουτ και 8 ασίστ με 1 λάθος), ήταν ο δεύτερος κακός οιωνός.
- Παναθηναϊκός – Μακάμπι Τελ Αβίβ | Game 1: Η post game εκπομπή του Gazzetta
Ο τρίτος ήταν η πολύ έξυπνη αντιμετώπιση του Κάτας στον Ναν (8π., 3ασ. & 3λ. με 4/5 σουτ σε 21′), με προφανή σκοπό να τον αναγκάσει από την αρχή να δουλέψει και να κουραστεί για να πετύχει τους πόντους του (στέλνοντας πάνω του είτε δεύτερο παίκτη, είτε κάνοντας συνεχείς αλλαγές στο μαρκάρισμά του), ώστε, προϊόντος του χρόνου να περιορίσει την αποτελεσματικότητά του.
Η ατυχής συγκυρία για τους γηπεδούχους, βέβαια, είναι ότι ο Αμερικανός φορτώθηκε με φάουλ και ουσιαστικά απενεργοποίησε μόνος του τον εαυτό του (ειδικά με το αχρείαστο επιθετικό φάουλ που έκανε κι έφτασε τα τέσσερα στο 28’14”), αλλά αυτό θα μας απασχολήσει και παρακάτω.
Αν όμως, η εικόνα του ματς ήταν διαφορετική και τουλάχιστον μέχρι το 30λεπτό, ενέπνεε μία κάποια ασφάλεια για τον Παναθηναϊκό, αυτό δεν οφείλεται στο ότι η ελληνική ομάδα κυριάρχησε με τον τρόπο που συνήθως το κάνει! Σταματώντας δηλαδή την επίθεση του αντιπάλου της (έγινε κι αυτό αλλά μόνο στο πρώτο 5λεπτο της 2ης περιόδου με καθοριστική συνεισφορά από τους Γκραντ και Ερνανγκόμεθ), αλλά το πιθανότερο επειδή αποπροσανατόλισε κοινό του που επαναπαύθηκε, χάρη στην διαστημική ευστοχία της!
Όταν μία ομάδα πάει στα αποδυτήρια για την ανάπαυλα, χωρίς να έχει αστοχήσει σε δίποντο στο πρώτο μέρος (11/11), με 11 ασίστ και 76% εντός πεδιάς, τότε γίνεται αντιληπτό ότι η διαφορά των οκτώ πόντων (50-42), μάλλον είναι πλασματική και ανησυχητική. Ειδικότερα όταν οι φιλοξενούμενοι είχαν 8 περισσότερα επιθετικά ριμπάουντ και συνολικά 11 περισσότερες κατοχές. Ας όψονται τα 6/9 τρίποντα από τον Γκριγκόνις και τον Βιλντόζα.
Το Ίδιο έργο συνεχίστηκε για 1-2 λεπτά και στην 3η περίοδο, με την διαφορά να φτάνει ακόμη και στο +12 (56-44) και να παραμένει σε διψήφια επίπεδα μέχρι το 24ο λεπτό. Σε εκείνο ακριβώς το σημείο, όμως, που τα σουτ άρχισαν να μην μπαίνουν και με τον Ναν στον πάγκο με 3 φάουλ, ο Λεσόρ άρχιζε να βγάζει τα πρώτα σημάδια κούρασης, ήταν που άρχισε η αντεπίθεση της Μακάμπι.
Ο Αταμάν λειτούργησε σωστά και επανέφερε τον Αμερικανό σκόρερ στο παρκέ για να στηρίξει την επίθεσή του, αλλά δυστυχώς, μέσα σε 2 λεπτά, ο 28χρονος guard υπέπεσε στο 4ο φάουλ κι αναγκαστικά αποσύρθηκε για να προφυλαχθεί. Εκεί ήταν που ξεκίνησε η αντίστροφη μέτρηση για τους «πράσινους».
Οι παίκτες του Κάτας σκόραραν 18 πόντους μέσα σε 4 λεπτά (με όλους τους τρόπους και με τον Κόλσον με 18 πόντους και 3/4 τρίποντα, να κάνει απίστευτο step up), ενώ ο τραυματισμός του Μπάλντουιν (15π. & 7ασ. με 4/11 σουτ σε 26′) στον οπίσθιο μηριαίο (τράβηγμα) λειτούργησε ευεργετικά, από την άποψη ότι ο Μπράουν (16π., 4ρ. & 3ασ. με 3/4 τριπ.) της έδωσε το καθαρό μυαλό που χρειαζόταν στις κρίσιμες στιγμές.
Μέχρι να καταλάβει ο Παναθηναϊκός τι είχε συμβεί, από το +7 του 30ου λεπτού (70-63) βρέθηκε στο -4 (77-81) και στο -5 (82-87) , χωρίς να έχει την απαραίτητη ενέργεια για να αντιδράσει.
Είτε γιατί ο εκπληκτικός Λεσόρ (22π. & 6ρ. με 9/11 σουτ) χρειάστηκε να μείνει στο παρκέ για 34 λεπτά και στο τέλος να έχει εξαντληθεί από τις συνεχείς και σκληρές επαφές με τους εξίσου physical ψηλούς της Μακάμπι (Νίμπο, Ριβέρο, Γουέμπ και Σόρκιν).
Είτε γιατί ο εξαιρετικός στο μεγαλύτερο διάστημα του αγώνα, Σλούκας (12π., 13ασ., 2κλ., 1λ. σε 32′) «έσκασε» και έκανε το ένα και μοναδικό λάθος του στο ματς στην πιο κρίσιμη κατοχή (στα 13” κι ενώ το σκορ ήταν 87-89). Είτε γιατί ο Μήτογλου (9π. & 1ρ. με 3/5 σουτ σε 21′) και ο Ναν δεν βρήκαν ποτέ επιθετικό ρυθμό για να πάρουν λίγη πίεση πάνω από τους δύο προαναφερθέντες συμπαίκτες τους.
Πρωτίστως, όμως, επειδή οι «πράσινοι» επέτρεψαν στην Μακάμπι να τελειώσει το ματς με 17 περισσότερες κατοχές (6-15 τα επιθετικά ριμπάουντ), να σκοράρει 28 πόντους στην 4η περίοδο και να φύγει στο τέλος νικήτρια σουτάροντας με 44,3% στα σουτ, όταν εκείνοι είχαν 24 ασίστ και 55,3% εντός πεδιάς!
Στο σύγχρονο μπάσκετ οι κατοχές παίζουν πολύ μεγάλο ρόλο και ο Παναθηναϊκός, που δεν τις ήλεγξε το πλήρωσε και βρίσκεται στο 0-1!
Συμπερασματικά, πιστεύω ότι ότι και οι δύο ομάδες ήταν κατώτερες από τα standards τους, απλά ο Παναθηναϊκός πολύ περισσότερο και η Μακάμπι το αξιοποίησε. Το break στο Game 1, είμαι σίγουρος ότι θα αφυπνίσει τους «πράσινους» και ο Αταμάν με τις ηχηρές δηλώσεις που έκανε στην συνέντευξη Τύπου, ξεκίνησε την επιχείρηση ανόρθωσης με τα γνωστά του mind games!
Eίμαι δε πεπεισμένος ότι αυτό το 3/3 που τρέχει η ομάδα του Κάτας φέτος επί του «τριφυλλιού» θα εκτοξεύσει τον εγωισμό των παικτών και στο Game 2 θα μπουν στο παρκέ προετοιμασμένοι για αίμα κι άμμο! Όπως έπρεπε να κάνουν (αλλά δεν το έκαναν) και στο Game 1. Κάλλιο αργά παρά ποτέ, όμως!
Αν ο Παναθηναϊκός μπει στην λογική να σκέφτεται μόνο τον επόμενο τελικό, τότε θα έχει πολύ περισσότερη τύχη να κατεβάσει επίπεδο την Μακάμπι και να ανεβάσει το δικό του. Και τότε θα μπορεί να θεωρήσει εαυτόν «αφεντικό» της σειράς…