Ο Μιχάλης Τσόχος γράφει για την ομάδα του Αλμέιδα που παρά τις γκέλες σε όλη την διάρκεια της σεζόν, δεν βγήκε ποτέ από τη θέση του φαβορί.
Οι αποδόσεις στις στοιχηματικές εταιρείες δεν βγαίνουν τυχαία, παρά τα όσα πιστεύουν κάποιοι. Στην συντριπτική πλειοψηφία τους και σε όλη την διάρκεια της σεζόν όλες οι εταιρείες, από τον περασμένο Αύγουστο μέχρι και σήμερα, ανεξάρτητα από το τι έγραφε κάθε χρονική στιγμή ο βαθμολογικός πίνακας, είχαν την ΑΕΚ πάντα ως το μεγάλο φαβορί για την κατάκτηση του πρωταθλήματος.
Και αυτό δεν συνέβη τυχαία. Η ΑΕΚ του Αλμέιδα, δεν έχασε ποτέ τον έλεγχο της κατάστασης. Ούτε στις μικρές, ούτε στις μεγάλες γκέλες, ούτε όταν δεν κέρδιζε (δις) τον Πανσερραϊκό, ούτε όταν ο Παναιτωλικός γυρνούσε από το 0-2, ούτε όταν ο Παναθηναϊκός επικρατούσε στη Λεωφόρο με ανατροπή, ούτε όταν ο ΠΑΟΚ επέστρεφε από το 2-0 στο 2-2 στη Νέα Φιλαδέλφια. Η ΑΕΚ δεν έχασε τον έλεγχο της κατάστασης ποτέ και πάντα φρόντιζε το πρωτάθλημα να είναι στα δικά της χέρια και να εξαρτάται από αυτήν.
Δεν είναι τυχαίο ότι η εφετινή… προβληματική σε σχέση με πέρυσι ΑΕΚ, έχει σε όλο το πρωτάθλημα (κανονική διάρκεια και πλέι οφ), δύο ήττες, οι αμέσως λιγότερες που έχει κάποια ομάδα είναι οι έξι.
Κάπως έτσι λοιπόν δημιουργήθηκε το αίσθημα της ανωτερότητας και της ασφάλειας, όλο αυτό την έκανε να αισθάνεται σίγουρη, όλο αυτό έκανε συχνά πυκνά τους παίκτες μετά από ένα κακό αποτέλεσμα να δηλώνουν «πέρυσι μείναμε δέκα βαθμούς πίσω και το πήραμε στο τέλος, τώρα που είμαστε κοντά θα το χάσουμε…»
Η ΑΕΚ λοιπόν μπήκε να παίξει το ντέρμπι με τον Παναθηναϊκό με αυτή την αίσθηση της ανωτερότητας και της ασφάλειας. Ότι αυτή είναι η μέρα που θα υπερασπιστεί τα κεκτημένα και θα το κάνει, με πάθος, ορμή, τον κόσμο της και κυρίως με καθαρό μυαλό. «Θα το κάνουμε έχοντας την πεποίθηση ότι είμαστε καλύτεροι και την αυτοπεποίθηση για να το επιβεβαιώσουμε» ήταν σαν να φώναζαν οι παίκτες της ΑΕΚ από το πρώτο ως το τελευταίο λεπτό.
Ο Παναθηναϊκός από την άλλη, ήταν η ομάδα που το τελευταίο διάστημα ερχόταν. Ερχόταν όμως όχι με γερές βάσεις, αλλά με την ορμή κάποιων παικτών. Αυτοί οι μεμονωμένοι παίκτες αναμετρήθηκαν με την ομάδα και όπως θα συμβαίνει εννιά στις 10 φορές στο ποδόσφαιρο, όταν κάποιοι καλοί παίκτες θα βρίσκουν απέναντι μία καλή ομάδα, θα γνωρίζουν την ήττα. Ο Παναθηναϊκός έχασε λοιπόν και έχασε περίπου με κάτω τα χέρια, με το τελικό 3-0 να είναι κολακευτικό γι’ αυτόν… Ηταν τόσο κακός ο Παναθηναϊκός που ακόμη και για αυτή την φάση του πέναλτι δεν είχε το κουράγιο να φωνάξει. Το είπε για να το πει, να καταγραφεί στα πρακτικά που λένε…
Στα πρακτικά, αλλά όχι απλώς για να μείνει εκεί, καταγράφεται και η συμμετοχή του Αραούχο στην αρχική ενδεκάδα για πρώτη φορά μετά από πολλούς μήνες στη θέση που διέπρεψε όλη την περσινή σεζόν. Να είναι τυχαίο άραγε ότι η πιο κοντά στην περσινή έκδοση της ΑΕΚ εμφανίστηκε φέτος σε αυτό το ματς; Πιθανόν όχι. Πώς φτάσαμε όμως σε αυτή την επιλογή; Ο τρόπος με τον οποίο αποχώρησε ο Αραούχο από τον αγωνιστικό χώρο μετά από μία ώρα παιχνιδιού, ο τρόπος με τον οποίο (από)χαιρέτησε τους φίλους της ΑΕΚ, ίσως να φανερώνουν και συναισθηματικά κριτήρια, εκτός από αγωνιστικά. Ενας τελευταίος μεγάλος χορός, δεν μπορεί να είναι ποτέ μεγάλος, αν δεν είναι σε ματς που καίει. Το να έπαιζε βασικός σε φιέστα με Λαμία δεν έλεγε κάτι. Το να είναι η τελευταία μεγάλη ανάμνηση και δική του από την ΑΕΚ και κυρίως της ΑΕΚ και των φίλων της από αυτόν, αυτό το ντέρμπι που έκρινε τον τίτλο, σίγουρα λέει πολλά. Αλλά αυτή είναι μία υπόθεση εργασίας που κάνω εγώ, και αυτός που πραγματικά ξέρει είναι μόνο ο Αλμέιδα.
Ο Αργεντινός βαδίζει προς ολοταχώς για το δύο στα δύο. Το πρώτο το πήρε με την αλεγρία του, την ορμή του, το ποδόσφαιρο του δίχως αύριο. Το δεύτερο το παίρνει με την ηρεμία του, την σιγουριά του, την βεβαιότητα ότι ξέρει πώς να το κάνει. Τόσο διαφορετικά και τόσο ίδια…