Είναι η εποχή των ερυθρόλευκων θριάμβων. Αυτών που βάφονται με τα κόκκινα χρώματα του Ολυμπιακού και ανεξάρτητα με την ηλικία των ποδοσφαιριστών. Όχι σε επίπεδο ελληνικό, μόνο. Εδώ μιλάμε για κορυφογραμμές, για ευρωπαϊκές κατακτήσεις που μονομιάς γίνονται θέμα στη Γηραιά. Πριν από λίγες ημέρες, σε αυτό το καταπληκτικό και αξέχαστο δεκαήμερο, η Κ-19 του Ολυμπιακού διέλυσε στον τελικό τη Μίλαν και πανηγύρισε το τρόπαιο του Youth League.
Τα ονόματα των ποδοσφαιριστών, των άσων που ήδη μας απασχολούν και θα μπαίνουν στις κουβέντες όλων στο εξής με την πορεία τους στον χώρο, τα έμαθαν οι πάντες. Όπως όλοι αντιλήφθηκαν πως στον Ρέντη υπάρχει μια κυψέλη δημιουργίας και εξέλιξης παικτών που εντάσσονται εκεί στα μικράτα τους και σταδιακά έχοντας λάβει όλα τα εφόδια βγαίνουν στην κοινωνία και την …ανοιχτή θάλασσα του ποδοσφαίρου, έτοιμοι να αντιμετωπίσουν αντιξοότητες και μποφόρ. Οσονούπω, κάποιοι θα πάρουν θέση στο ρόστερ της μεγάλης ομάδας, γιατί είπαμε, τα κύτταρα σε έναν οργανισμό πρέπει να ανανεώνονται και ο Ολυμπιακός το πιστεύει πλήρως και θα το υποστηρίξει.
Αυτό το 4-2 στην έδρα της Αστον Βίλα, μιας ομάδας από την Πρέμιερ Λιγκ που εκπροσωπεί το αγγλικό ποδόσφαιρο της υψηλής επάρκειας και της αστείρευτης έντασης, ήρθε με τρόπο ελάχιστα …ελληνικό. Με τον τρόπο του Ολυμπιακού! Δηλαδή με επιθετική σκέψη, χωρίς κόμπλεξ κατωτερότητας, με το νου στο γκολ και την πίεση ακόμη και στέλντονας τρεις ποδοσφαιριστές στην αντίπαλη περιοχή!
Πώς να το αγνοήσεις ή να μην το επισημάνεις; Αν οι σπόροι που έπεσαν στη γη του εγχώριου ποδοσφαίρου φέρουν καρπούς σε συνολικό επίπεδο και αν αξιοποιηθούν οι δύο πορείες, οι σχεδόν παράλληλες και τόσο φωτόλουστες, στο μέλλον θα φανεί. Θα ήταν όμως παράλειψη αν δεν θυμηθούμε και δύο παιδιά της ανδρικής ομάδας που βγήκαν από τις ερυθρόλευκες ακαδημίες και αποτελούν βασικούς πυλώνες του θαύματος που συντελείται από τη διοίκηση, τον Μεντιλίμπαρ και το συνολικά τον οργανισμό.
Όλα αυτά εν όψει της ρεβάνς-πρόκληση και με θέα τον τελικό της Νέας Φιλαδέλφειας.
Από τη μια ο Παναγιώτης Ρέτσος. Ναι, είναι αλήθεια ότι πολλοί παραμένουν επιφυλακτικοί απέναντι στον στόπερ που έκανε μεταγραφή εκατομμυρίων στα 19 του χρόνια στη Λεβερκούζεν, επέστρεψε στον Ολυμπιακό και τώρα , λίγους μήνες προτού συμπληρώσει τα 26 του φαντάζει ξανά πολύ δυνατός στο χορτάρι. Κάνει ορισμένες φορές λάθη, αχρείαστα πέναλτι, κάποια κοστίζουν σε βαθμούς. Ωστόσο ο παίκτης «βγαίνει». Προοδεύει. Ενας πλήρης κεντρικός μπακ και με ικανότητα να προωθεί τη μπάλα. Ηθελε , προφανώς, δίπλα του ένα στήριγμα ολκής. Ο Κάρμο προσφέρει ασφάλεια με το ηγετικό του προφίλ. Ο δε Ρέτσος, ήταν αμυντικός ογκόλιθος στην Αγγλία, κράτησε πολύ στα μετόπισθεν και ας το πιστέψουν όλοι, αυτό μόνο εύκολο δεν ήταν…
Ο δε Κώστας Τζολάκης, ποιος θα το έλεγε ότι θα ήταν ο βασικός γκολκίπερ της ομάδας στα 21 του χρόνια και στο τοπ επίπεδο; Όταν πήρε τη θέση στην ενδεκάδα, ποτέ «δεν κοίταξε πίσω». Πάντα μπροστά το βλέμμα αυτού του παιδιού, επίσης παίκτης από τις ακαδημίες του Ολυμπιακού που στέλνει πρόσωπα και στην πρώτη ομάδα όχι απλά για να καταγραφεί αυτό ως γεγονός αλλά έτοιμους ποδοσφαιριστές προκειμένου να μπουν στο σύνολο και να δώσουν πράγματα.
Ο Τζολάκης με τις σαϊτες της Αστον Βίλα, έκανε μια υπέροχη απόκρουση στην αρχή, ένιωσε πως «τους έχει», στάθηκε ως πολύπειρος και έδωσε το στίγμα στους συμπαίκτες του ότι ας μην έχουν κάποια σκέψη για την άμυνα και ας δώσουν τα πάντα με στόχο το γκολ. Λάθος. Τα γκολ. Και αυτό το 4-2 μένει στην ιστορία, ως μια από τις συναρπαστικότερες βραδιές του Ολυμπιακού. Με υπογραφή Ελλήνων παικτών, ή και με υπογραφή Ελλήνων παικτών. Δύο άσων που βγήκαν από την ξεχωριστή παραγωγική διαδικασία στον Ρέντη και επιβεβαίωσαν ότι στο Λιμάνι η αλυσίδα είναι πολύ γερή. Το μέλλον χαμογελά πλατιά και υπόσχεται ακόμη περισσότερα.