Ο Βασίλης Σαμπράκος γράφει για τα Play off, ένα ασανσέρ συναισθημάτων που δοκιμάζει την αντοχή των προπονητών των τεσσάρων διεκδικητών του τίτλου.
Δεν είναι ένα ματς που μπορεί να κάνει έναν προπονητή καλύτερο. Μπορεί να τον κάνει όμως να δείχνει καλύτερος. Δεν υπάρχει ένα ματς που τον κάνει χειρότερο. Τον δείχνει όμως χειρότερο. Και σε αυτή τη χώρα, που τα ζούμε όλα τόσο έντονα, όπως και το ποδόσφαιρο, οι Έλληνες είμαστε ικανοί να βαφτίζουμε έναν προπονητή “μάγο” στην πρώτη νίκη και “μάγειρα” στην πρώτη ή την δεύτερη ήττα. Και επειδή στο φετινό πρωτάθλημα είμαστε ενδεχομένως περισσότεροι από ποτέ αυτοί που το ζούμε έντονα, επειδή ο τίτλος διεκδικείται ρεαλιστικά από τέσσερις ομάδες τώρα που μπήκαμε στα Play off, τούτες τις μέρες συμβαίνει περισσότερο και πιο έντονα να γίνονται “μάγοι” οι προπονητές των νικητών και “μάγειρες” αυτοί των ηττημένων. Και ακριβώς εκεί “παίζεται” ένα μεγάλο μέρος των πιθανοτήτων που έχουν οι ομάδες για την κατάκτηση του πρωταθλήματος. Με τόση πίεση που ασκείται ήδη στους προπονητές, κάποιος ή κάποιοι θα χάσουν το μυαλό τους και την ψυχραιμία τους. Και ως συνέπεια θα μειώσουν τις πιθανότητες της ομάδας τους να κατακτήσει τον τίτλο.
Το πιο εύκολο παράδειγμα που έχω στο μυαλό μου είναι ο Ραζβάν Λουτσέσκου. Εκεί που συνέχιζε το ροτέισον, του ήρθε η ήττα από τον Παναθηναϊκό για το Κύπελλο στις 14 Φεβρουαρίου. Ζορίστηκε πολύ να ξαναβρεί την ισορροπία, στην ψυχολογία και τη νοοτροπία, της ομάδας του επειδή ακολούθησε η βαριά ήττα στην Τούμπα από τον Ολυμπιακό. Κι όταν την βρήκε, χάρη στην αντίδραση που είχε η ομάδα του στη ρεβάνς με τον Παναθηναϊκό στην Λεωφόρο προσπάθησε να συντηρήσει τη νοοτροπία που είχε δημιουργηθεί και αποφάσισε να βάζει την ομάδα του να παίζει “στα κόκκινα”. Έκλεισε αρκετά, για να μη πω πολύ, το ροτέισον στα επόμενα παιχνίδια. Και κυρίως δεν επέτρεπε στην ομάδα του να “χαλαρώσει” και να “αναπνεύσει” μέσα στα παιχνίδια. Ήμουν εκεί στην Λαμία, στο τελευταίο ματς της κανονικής περιόδου και έβλεπα τον ΠΑΟΚ να παίζει σε φούλ ένταση μέχρι το τελευταίο σφύριγμα, ακόμη και μετά το 0-2.
Ως συνέπεια των παραπάνω ήρθε η εικόνα του ΠΑΟΚ στα δύο τελευταία παιχνίδια. Τόσο απέναντι στην Ντινάμο Ζάγκρεμπ όσο και – κυρίως σε αυτό – το ντέρμπι με τον Άρη ο ΠΑΟΚ έμοιαζε με μια “ξεζουμισμένη” ομάδα, όπως την χαρακτήρισε εκ των υστέρων ο προπονητής της. Εδώ που βρισκόμαστε, λέω ότι ο Λουτσέσκου θορυβήθηκε από την εικόνα και επηρεάστηκε από το περιβάλλον με συνέπεια να εξουθενώσει τον κορμό της βασικής ενδεκάδας του.
Αυτόν τον κίνδυνο τον αντιμετωπίζει έντονα εδώ και αρκετές εβδομάδες ο Φατίχ Τερίμ, που βλέπει τους ποδοσφαιριστές του να πέφτουν με μυϊκούς τραυματισμούς και αφουγκράζεται ένα περιβάλλον που έχει έντονες αμφιβολίες για την ορθότητα της μεθοδολογίας του. Ο Τούρκος προπονητής έριξε την ένταση των προπονήσεων και έπαψε να απαιτεί το υψηλό τέμπο που ζητούσε από την ομάδα του στα παιχνίδια. Ο Παναθηναϊκός δεν παίζει ακριβώς με τον τρόπο του προπονητή του επειδή ο προπονητής του έχει μπερδευτεί.
Με αυτόν τον κίνδυνο ζει ήδη ο Χοσέ Λουίς Μεντιλίμπαρ. Πάνω που συμπληρώνει μήνα στον πάγκο και, φυσιολογικά, βρίσκεται ακόμη στην περίοδο που γνωρίζει την ομάδα του, με συνέπεια να λαθεύει σε εκτιμήσεις όσο λάθεψε στην προεκτίμηση που τον οδήγησε στο 4-4-2 στο ντέρμπι με τον Παναθηναϊκό, ο Ισπανός προπονητής αισθάνεται ήδη μεγάλη πίεση.
Μια ομάδα στην πλειονότητα των περιπτώσεων αποτελεί αντανάκλαση του προπονητή της. Επηρεάζεται από τον προπονητή περισσότερο από οποιοδήποτε άλλο. Στο σημείο που βρισκόμαστε, με τόσο έντονη πίεση που ασκείται από τους οπαδούς όλων των ομάδων προς τις διοικήσεις για την κατάκτηση του τίτλου, αυτή η πίεση φτάνει συσσωρευμένη στον προπονητή, ο οποίος τρώει, με άμεσο ή έμμεσο τρόπο και την τοξικότητα των social media. Δεν μπορώ να προβλέψω ποιος από τους τέσσερις προπονητές θα καταφέρει να επηρεαστεί λιγότερο. Είμαι όμως βέβαιος ότι αυτός που θα επηρεαστεί λιγότερο είναι αυτός που θα μεγαλώσει τις πιθανότητες της ομάδας του να κατακτήσει τον τίτλο διότι θα καταφέρει να την βοηθήσει περισσότερο.