Ο Νίκος Αθανασίου γράφει για το φινάλε της σεζόν στο Τριφύλλι, τα vibes από το Κορωπί και σχολιάζει την μεγάλη ευρωπαϊκή επιτυχία του Ολυμπιακού.
Την ερχόμενη Τετάρτη, ο Παναθηναϊκός μπαίνει στη τελική ευθεία της σεζόν, έχοντας τρία σπουδαία παιχνίδια, τα οποία θα κρίνουν και την «γεύση» που θα αφήσει η τρέχουσα αγωνιστική περίοδος στον οργανισμό. Μιλάμε για «γεύση» και όχι για ουσία, καθώς αυτή έχει ήδη κριθεί. Στον μεγαλύτερο στόχο που ήταν η κατάκτηση του πρωταθλήματος, οι «πράσινοι» απέτυχαν.
Το διεκδίκησαν αλλά οι δύο ήττες από ΑΕΚ και Άρη, έβαλαν ταφόπλακα στις όποιες ελπίδες, δύο αγωνιστικές πριν το φινάλε των play off. Στον δεύτερο μεγαλύτερο στόχο, που ήταν η επιστροφή σε ευρωπαϊκούς ομίλους για πρώτη φορά μετά από το 2016 από τον πάτο της ειδικής βαθμολογίας(νο267), τα κατάφεραν και θα μπορούσαν να έχουν συνεχίσει στο Conference League αν δεν «αυτοκτονούσαν» με την Μακάμπι Χάιφα στη Λεωφόρο ενώ το παιχνίδι του Πανθεσσαλικού με τον Άρη θα κρίνει και την παρουσία του συλλόγου στο Κύπελλο.
Όπως γίνεται εύκολα αντιληπτό, είναι ένα πράγμα να τερματίσεις δεύτερος ή τρίτος και να πάρεις και το Κύπελλο(μόλις τον τρίτο τίτλο τα τελευταία δεκατέσσερα χρόνια) που παρέχει εισιτήριο για τα προκριματικά του Europa League(άρα κι ένα «κανονάκι» μέσα στο καλοκαίρι σε περίπτωση αποκλεισμού) και είναι ένα άλλο, εντελώς διαφορετικό πράγμα, να τερματίσεις τέταρτος, να χάσεις το Κύπελλο και να μείνει εκτός Ευρώπης ή να τερματίσεις δεύτερος ή τρίτος και να χάσεις το Κύπελλο από τον Άρη.
Επί της ουσίας ο Παναθηναϊκός έχει μπροστά του έναν μονόδρομο. Δεύτερος ή τρίτος και Κύπελλο. Οτιδήποτε άλλο θα είναι ποδοσφαιρική «καταστροφή», θα είναι «γκρέμισμα» των όσων έχτιζε όλη την χρονιά.
Γιατί για να φτάσει, για παράδειγμα, στον τελικό του Κυπέλλου, το «τριφύλλι» απέκλεισε τον Ολυμπιακό, απέκλεισε τον ΠΑΟΚ, είναι υποχρέωσή του απέναντι σε έναν πολύ καλό, επικίνδυνο αλλά ποιοτικά υποδεέστερο αντίπαλο να σηκώσει αυτό το τρόπαιο. Για να φτάσει να διεκδικήσει τον φετινό τίτλο, ήταν αρκετό διάστημα πρώτος, στο υπόλοιπο διάστημα ήταν σε απόσταση αναπνοής από την κορυφή, οπότε θα ήταν «έγκλημα» στο φετινό πρωτάθλημα να τερματίσει τέταρτος.
Για να τα καταφέρει, όμως, για να κάνει το καλύτερο δυνατό φινάλε στη χρονιά, ο Παναθηναϊκός θα πρέπει να παρουσιαστεί εμφανώς καλύτερος σε σχέση με αυτό που ήταν πριν την διακοπή του Πάσχα.
Πάνω από όλα θα πρέπει να διορθώσει την τραγική του ανασταλτική λειτουργία, θα πρέπει να παρουσιάσει παίκτες που έχουν επίγνωση της κατάστασης, θα πρέπει και ο Τερίμ να κάνει τις λιγότερες δυνατές «τρέλες» πριν ή κατά την διάρκεια των αγώνων, δουλεύοντας παράλληλα στη καθημερινότητα όσο δυνατόν καλύτερα για να διορθώσει κάποια πράγματα.
Δυστυχώς για τον Παναθηναϊκό εδώ και πέντε μήνες, το σύνολο και έχασε την προηγούμενη «ταυτότητα» που είχε και αυτή την στιγμή κανείς-ούτε οι ίδιοι οι παίκτες- δεν μπορούν να περιγράψουν ποιo είναι το game model αυτής της εποχής.
Με την εικόνα που είχε ο Παναθηναϊκός στα παιχνίδια κόντρα σε ΑΕΚ και Άρη, με τους δείκτες της απόδοσής του να βρίσκονται μέσα στο 2024 σε ελεύθερη πτώση αλλά και με τα vibes που μπορεί κάποιος να λάβει από το «Γεώργιος Καλαφάτης» αν ασχολείται με αυτή την δουλειά είκοσι ολόκληρα χρόνια, είναι λογικό να υπάρχει ανησυχία για το πως θα παρουσιαστεί το σύνολο σε αυτούς τους τρεις τελικούς.
Είναι δουλειά του οργανισμού, και όχι δική μας, ώστε να βρεθούν οι λύσεις, να παρθούν οι αποφάσεις, να αλλάξει «κάτι», ώστε το «τριφύλλι» να πάει να παίξει σε αυτά τα ματς κάτω από τις καλύτερες δυνατές συνθήκες για να φτάσει στο ζητούμενο. Σίγουρα η επιστροφή του Μπερνάρντ και του Ιωαννίδη, των μεγάλων «όπλων», δηλαδή, είναι κάτι θετικό…
Από κει και πέρα, δύο λόγια για την πρόκριση του Ολυμπιακού στον τελικό του Conference League.
Αποτελεί μία τεράστια επιτυχία των «ερυθρολεύκων», πέτυχαν κάτι που είχε να συμβεί στο ελληνικό ποδόσφαιρο από το 1971, όταν ο τεράστιος Παναθηναϊκός του Φέρεντς Πούσκας είχε διεκδικήσει το Κύπελλο Πρωταθλητριών στο Wembley κόντρα στον Άγιαξ, την πρώτη τη τάξει διοργάνωση της UEFA εκείνη την εποχή.
Όταν το «τριφύλλι» έκανε την μία ευρωπαϊκή πορεία μετά την άλλη στα 80s, στα 90s και στα 00s, μεγαλώσαμε σε ένα περιβάλλον όπου υπήρχε μόνιμα μία τάση υποτίμησης. «Καφενείο το Αμβούργο», «σιγά την ομάδα η Ναντ», «πορείες κάνει και το ΠΑΜΕ» και άλλα πολλά και γραφικά. Έτσι έλεγαν, άλλο αν μέσα τους ζήλευαν και γνώριζαν πόσο σημαντικές ήταν οι τότε επιτυχίες του «τριφυλλιού».
Πρέπει να είναι άσχετος με το ποδόσφαιρο ή «τυφλός» κανείς για να μην αναγνωρίσει την επιτυχία της ομάδας του Μεντιλίμπαρ. By the way, ο Ισπανός προπονητής αποτελεί το πλέον χαρακτηριστικό παράδειγμα, της επιλογής ενός προπονητή που έρχεται στα μέσα της σεζόν και βάζει την προσωπική του «σφραγίδα» με το… καλημέρα.
Από την άλλη και το έχω πει και στο ραδιόφωνο, ψεύτης δεν μπορώ να γίνω. Ούτε χάρηκα, ούτε θα χαρώ αν το σηκώσει ο Ολυμπιακός. Όπως δεν θα χαίρονταν και το 99% των φίλων των «ερυθρολεύκων» αν ο Παναθηναϊκός διεκδικούσε ευρωπαϊκό τρόπαιο. Μην ξεχνάμε το 1996, μετά τον αποκλεισμό από τον Άγιαξ, πανηγύριζαν στο Πασαλιμάνι.
Στο τέλος της ημέρας, το πείραγμα, η καζούρα ανάμεσα στους φίλους των δύο «αιωνίων» είναι και το νορμάλ, είναι και το «αλατοπίπερο» στην ποδοσφαιρική ζωή. Οπότε θα πρέπει να σας αποκαλύψω πως από μικρός ήμουν… Φιορεντίνα!
Νορμάλ, λοιπόν, δεν είναι να μειώνεις τις αθλητικές επιτυχίες των άλλων όταν έχουν επιτευχθεί κρυστάλλινα, νορμάλ δεν είναι να λες το Conference League… «Milko Cup» για να υποβαθμίσεις κάτι που εσύ δεν είχες καταφέρει να πετύχεις, νορμάλ δεν είναι να ζεις και να αναπνέεις για να δημιουργείς τοξικότητα.
Πάντως, τι σου είναι το ποδόσφαιρο κάποιες φορές ε; Ακόμη και όταν λειτουργείς σωστά, ιδανικά, έχεις ένα σχέδιο, μια συνέχεια, έναν προπονητή για χρόνια, μεγάλο μπάτζετ και γενικά όταν είσαι όπως πρέπει δεν φτάνεις στην υπέρβαση. Για λεπτομέρειες. Και φέτος που ο Ολυμπιακός άλλαξε τρεις προπονητές, έβαλε στο χορτάρι 40+ παίκτες και μέχρι τον Φεβρουάριο ήταν σούπερ προβληματικός, έφτασε στην πιο μεγάλη επιτυχία της 99χρονης ιστορίας του…
Υ.Γ1: Έχει μεγάλη πλάκα, στα όρια του ανέκδοτου, να μπαίνουν στην ίδια ζυγαριά το final4 της Euroleague, ο τελικός του Conference League και ο τελικός του Κυπέλλου Ελλάδος, αυτή η ετήσια αστειότητα οργάνωσης ενός ποδοσφαιρικού θεσμού. Επιλογή για τελικό με κόσμο υπήρχε. Επιλογή για τελικό με κόσμο και ασφάλεια, επίσης υπήρχε.
Λογικές όμως που κατά καιρούς χώριζαν την Ελλάδα στη μέση, η «κακιά Αθήνα» και άλλα τέτοια ωραία και επαναστατικά, οδηγούν τον τελικό στο άδειο και μέχρι και σήμερα ακατάλληλο, χωρίς κάμερες και τουρνικέ Πανθεσσαλικό.