Για θυμηθείτε, ζυγίστε το, πότε πήρατε τις πιο αυθόρμητες αγκαλιές;
Με το σφύριγμα της λήξης της παράτασης βγήκαν έξω από την καφετέρια 2-3. Οι πιο αγχωμένοι; Οι πιο καρδιακοί; Σίγουρα εκείνοι που δεν βαστάγανε να δούνε τα πέναλτι.
Κοιτάζονταν σιωπηλοί ακροβατώντας μεταξύ της πλήρους κατάρρευσης και της πλήρους έκστασης. Στη ρωγμή εκείνη του χρόνου που φωλιάζουν όλα τα συναισθήματα. Χωράνε όλα σε εκείνα τα λεπτά. Οι κραυγές από τα γύρω μαγαζιά έχουν αναλάβει να ενημερώνουν. Η φωνή του σπίκερ ακούγεται απομακρυσμένη.
Επιλέγουν συνειδητά να μιλήσουν για οτιδήποτε άλλο μέχρι να αρχίσουν οι εκτελέσεις. Να ξεγελάσουν την αγωνία, να κλέψουν καμία ανάσα, ίσα να πέσουν λίγο οι παλμοί.
Μας τους προφταίνει το τώρα. Και είναι αβέβαιο, άγνωστο, αγωνιώδες.
«Το πιάνει ο Τζολάκης, κρατάει το μηδέν»
Κοιτάζονται. Σφίγγουν τις γροθιές τους βουβά και αφήνουν τα ασυντόνιστα ΝΑΙΙΙΙ να συνοδεύουν τη δική τους μυστική συμφωνία σιωπής.
«Σκοράρει ο Ελ Κααμπί!»
Πόσα λεπτά πέρασαν; Μια στιγμή; Ένας ολόκληρος αιώνας; Κάθονται έξω ακόμα, εκείνοι οι 2-3 μιας παρέας που αποτελείται πια από 30-40 άτομα. Κάποιοι εντελώς άγνωστοι μεταξύ τους, θαμώνες 2-3 μαγαζιών.
«Ροντινέιιι, μα έχει περάσει η μπάλα. Έχει περάσει η μπάλα!»
Τι γίνεται; Τι γίνεται;
«Ο Μπονούτσι απέναντι απ’ τον Τζολάκη… Αποκρούει ο Τζολάκης! Ο Ολυμπιακός στους 4 του Κόνφερενς Λιγκ»
- Φενέρμπαχτσε- Ολυμπιακός 1-0 (2-3 πεν.): Εγραψε ιστορία ο Ευρω-Θρύλος με «batman» τον Τζολάκη
Οι “αυτοεξόριστοι” έξω είναι ήδη αγκαλιασμένοι. Ο μικροκαμωμένος μπάρμπας στο τραπέζι πίσω δεξιά, στην αγκαλιά του μαυροφορεμένου ψηλού στο δίπλα τραπέζι. Κάποιος στο βάθος κλαίει με λυγμούς και τρέχει από δίπλα του κάποιος άλλος, με συστολή, να τον παρηγορήσει. Δίνουν ραντεβού στον Πειραιά. Θα τα ξαναπούν σε λίγο.
Στην αυθόρμητη συγκέντρωση που συντονίζει η ευτυχία. Εκεί που δίνουν τις πιο εγκάρδιες αγκαλιές τύποι και τύπισσες που ελάχιστα γνωρίζονται. Κάπου έχουν ιδωθεί σε κάποιο πέταλο, κάποιο ταξίδι, κάποια κερκίδα. Ίσως έχουν δώσει ξανά τα χέρια στο παρελθόν, στα απόνερα μιας πίκρας, στη δύση μιας εκστατικης βραδιάς.
Από εκείνες που καταλαβαίνεις ότι σε ένα τρίωρο βιώνεις το εύρος όλων των συναισθημάτων. Πώς το κάνει αυτό η διαολεμένη η μπάλα; Πώς υφαίνει έτσι τις ζωές η αγάπη για μια ομάδα; Πώς ενώνει ανθρώπους, πώς χαράσει έτσι ανεξίτηλα βραδιές;
Πώς ορίζει κώδικες επικοινωνίας;
Πώς έφτασες εδώ ρε μεγάλε;
Ήρθα απ’ τη Δραπετσώνα με τα πόδια.
Πάρε ένα τσιγάρο, πιες απ’ τη μπύρα μου, θα πάμε σερί στη δουλειά.