Ο Γιάννης Σερέτης γράφει για τη βουβή ζωή των τελευταίων ημερών στον Παναθηναϊκό, ο οποίος λειτουργεί άψογα σε όλα τα λεπτά ζητήματα που προέκυψαν μετά τον αδόκητο χαμό του Τζορτζ Μπάλντοκ και καλείται να διαχειριστεί μια πολύ πιο δύσκολη σεζόν, τώρα πια.
Ο Τζορτζ Μπάλντοκ πέθανε στις 9 Οκτωβρίου. Η Εθνική Ελλάδας, αυτή η σημερινή Εθνική Ελλάδας, μ’ αυτά τα συγκεκριμένα παιδιά που γυμνάστηκαν, έκαναν ταξίδια, γέλασαν, πανηγύρισαν, πόνεσαν και έκλαψαν δίπλα στον Τζορτζ, θα φέρει μαζί της το πνεύμα του όχι μόνο στα δύο επόμενα ματς του Nations League. Αλλά μέχρι να αποσυρθεί από την Εθνική η πλειονότητα των παικτών του σημερινού ρόστερ της. Ακόμα κι αν περάσουν μέρες, μήνες, χρόνια, αυτοί οι ποδοσφαιριστές θα έχουν πάντα τον Τζορτζ σε μια άκρη του μυαλού τους. Προφανώς ο χρόνος θα λειτουργήσει όπως λειτουργεί πάντα: καταπραϋντικά. Ομως σε κάθε αγώνα, σε μια μικρή άκρη του νου, θα κατοικεί πάντα ο Τζορτζ. Το χαμόγελό του, το πείσμα του, οι δικές τους στιγμές μαζί του. Του καθένα ξεχωριστά και όλων μαζί.
Η Εθνική Ελλάδας έπρεπε να αγωνιστεί στο Γουέμπλεϊ 24 ώρες μετά τη γνωστοποίηση του τραγικού συμβάντος. Και εν συνεχεία, τρεις μέρες μετά, να ξαναπαίξει. Πώς το προπονητικό τιμ, οι άνθρωποι της ΕΠΟ και οι ποδοσφαιριστές εν τέλει διαχειρίστηκαν την ατμόσφαιρα, το ξέρουν οι ίδιοι. Το μοναδικό αποτύπωμα που είδαμε ήταν η ομιλία του κάπτεν Μπακασέτα πριν από την έναρξη του αγώνα με την Αγγλία. Ηταν αρκετό για εμάς που ήμασταν απλώς θεατές. Ηταν μια στιγμή, ένα λεπτό. Ολες τις υπόλοιπες ώρες, για το «πριν» και το «μετά» του αγώνα στο Γουέμπλεϊ, για το «πριν» και το «μετά» του αγώνα με την Ιρλανδία, ας τις κρατήσουν οι ίδιοι στις ψυχές τους. Καλύτερα έτσι.
Η Εθνική Ελλάδας ήταν η πρώτη «οικογένεια» του Μπάλντοκ στη χώρα μας. Ο Παναθηναϊκός ήταν η μεγαλύτερη οικογένεια. Κάθε μέρα μαζί, στην προπόνηση, στα ταξίδια, στα ματς. Δεν ήταν ο πιο «ανοιχτός» τύπος ο Τζορτζ. Ο Βιλένα, ο Μάγκνουσον, αρκετοί ξένοι, ασφαλώς ο Γιώργος Τζαβέλλας, ήταν πιο κοντά του.
Ο Παναθηναϊκός ως σύνολο, ως ομάδα, ως οργανισμός, θα ζει μαζί με τον Μπάλντοκ όλη τη χρονιά. Σε κάθε ματς. Ετσι είναι, δεν γίνεται αλλιώς. Είναι ανθρώπινο. Με τον Τζορτζ στη φανέλα του, με το Τζορτζ στα αποδυτήριά του, με τον Τζορτζ στη μνήμη του. Οχι μόνο αυτές τις μέρες. Οχι μόνο αυτό το μήνα. Ολη τη σεζόν. Η Εθνική ομάδα, ο τρόπος με τον οποίο συσπειρώθηκε, ο τρόπος με τον οποίο μετέτρεψε τη θλίψη και τον πόνο σε υπερπροσπάθεια και νίκη, μπορεί να αποτελέσει οδηγό και πηγή έμπνευσης για τους Πράσινους.
Ομως θα είναι πιο δύσκολο, πολύ δύσκολο. Το ξέρουν όλοι. Το καταλαβαίνουν όλοι τις τελευταίες βουβές μέρες στο Κορωπί. Ο Παναθηναϊκός είναι ένα σύνολο ετερόκλητων, δεν έχει τον ψυχικό, συναισθηματικό και πνευματικό δεσμό που έχουν τα μέλη της σημερινής Εθνικής ομάδας. Ο πυρήνας, ο κορμός αυτού του ρόστερ της Εθνικής, οι ηγέτες της, είναι μαζί τα τελευταία πέντε χρόνια. Κι ήρθε και ο Ιβάν που μιλάει 30 χρόνια ελληνικά, για να τους ενώσει ακόμα περισσότερο, διότι είναι φύσει συναισθηματικός. Ο Παναθηναϊκός έχει κάνει 32 μεταγραφές τα τελευταία τρία έτη… Θα ήταν παράλογο τα μέλη του να έχουν τόσο ισχυρό δεσμό, όπως αυτός της Εθνικής.
Ο οργανισμός συμπεριφέρεται άψογα. Ο Γιάννης Αλαφούζος, οι διοικούντες, ο Παπαδημητρίου με τον Τζαβέλλα, όλοι οι εργαζόμενοι, έχουν ως απόλυτη παναθηναϊκή προτεραιότητα την τελευταία εβδομάδα τα θέματα που σχετίζονται με το συμβάν. Με σεβασμό. Με λεπτότητα. Με διακριτικότητα. Χωρίς τυμπανοκρουσίες, χωρίς τροφή στα media, χωρίς πολλά – πολλά προς τα «έξω». Ησυχα. Βουβά. Οπως αξίζει για την τιμή και την προστασία της μνήμης του θανόντος. Σαν σύλλογος μεγάλος.
Η ομάδα είναι άλλο πράγμα. Κάτι πολύ πιο σύνθετο. Κάτι πολύ πιο δύσκολο. Γι’ αυτό και είναι τεράστιο ερωτηματικό αν μετά και το χαμό του συμπαίκτη τους, αυτοί οι ποδοσφαιριστές, ο Ντιέγκο Αλόνσο και το τιμ του θα βρουν το σθένος να «πατήσουν σιγά – σιγά στα πόδια τους» όπως είχε πει ο Μπακασέτας για τη ζωή που συνεχίζεται μετά από εκείνη που τόσο απρόσμενα και άδοξα, πέρασε και χάθηκε.