Ο Δημήτρης Κωνσταντινίδης γράφει για την πρεμιέρα Ολυμπιακού και ΠΑΟΚ στο Europa League, τις ελλειμματικές εμφανίσεις, την ελληνική συνήθεια να βλέπουμε τα ματς με έναν περίεργο τρόπο, αλλά και για τους νεαρούς παίκτες με αφορμή τον Κωστούλα.
- Οι ηρωϊκές προσπάθειες δεν αρκούν
- Το κίνητρο το είχαν…οι άλλοι
- Ο Κωστούλας έδωσε σαφές μήνυμα
Η πρώτη ευρωπαϊκή αποστολή σε όμιλο για αυτή τη σεζόν…δεν εξετελέσθη για τις ελληνικές ομάδες. Ανάλογα με το πως βλέπει ο καθένας το ποτήρι, η “εκτέλεση” της αποστολής έγινε από το “μέχρι ένα σημείο”, μέχρι το “καθόλου”. Αν θέλουμε να μιλήσουμε απόλυτα ψυχρά το “καθόλου” μας δείχνει την πραγματική εικόνα. Αν το κέρδος από δύο βραδιές συμμετοχής στο Europa League είναι το καλό μισάωρο του Κωστούλα, οκ υπήρξε και κάτι θετικό. Αλλά είναι μικρή η είσπραξη. Όχι μόνο όσον αφορά το βαθμολογικό αποτέλεσμα, αφού εκεί -ούτως ή άλλως- υπήρχε υψηλός βαθμός δυσκολίας, ειδικά στην περίπτωση του ΠΑΟΚ, αλλά και σε σχέση με τη συνολική εμφάνιση και απόδοση.
Για τον ΠΑΟΚ γράφτηκαν αρκετά και απόλυτα σωστά την επομένη του αγώνα στην Κωνσταντινόπουλη. Ασφαλώς και στη δικιά του περίπτωση δεν ήταν όλα αρνητικά. Δεν μιλάμε όμως για αγώνες προετοιμασίας, αλλά για σημαντικά ευρωπαϊκά παιχνίδια. Τα οποία ακόμα και αν δεν τα έχεις “κυκλώσει” στα “must win” για να περάσεις στην επόμενη φάση οφείλεις να δείξεις πως είσαι ανταγωνιστικός, πως προοδεύεις και είσαι δίκαια στο υψηλό επίπεδο. Και η κρίση αυτή δεν αφορά μόνο τον ΠΑΟΚ αλλά και τον Ολυμπιακό. Σχεδόν ότι γράφεται εδώ αφορά και τους δύο, γιατί η εικόνα ήταν σχεδόν η ίδια. Επαναλαμβάνω πως είχε μεγαλύτερο βαθμό δυσκολίας η προσπάθεια του Δικέφαλου, καθώς το ρόστερ της Γαλατά είναι ακόμα πιο πλήρες και λαμπερό από αυτό της Λιόν, αλλά στο τέλος της ημέρας η εικόνα των ομάδων μας ήταν βαθιά ελλειμματική και μη ανταγωνιστική.
Με τα περίεργα ελληνικά μαθηματικά που συνοδεύουν (σχεδόν) πάντα την ανάγνωση μια ευρωπαϊκής ήττας, σε αρκετά ΜΜΕ, οι ομάδες μας ήταν και… οριακά άτυχες γιατί έχασαν και 2-3 ευκαιρίες, άρα έφτασαν και κοντά στη νίκη. Είναι κάποια περίεργα μαθηματικά, όπου οι 2-3 ευκαιρίες είναι περισσότερες από τις 8-10 που κάνει ο αντίπαλος. Πιθανότατα γιατί έχουν μέσα τους (οι δικιές μας) ελληνική λεβεντιά και ψυχή. Ευτυχώς εδώ στο gazzetta αποφεύγουμε να γράφουμε τέτοιες μπούρδες για να χαϊδεύουμε αυτάκια και ματάκια. Ναι συμφωνώ, πως στο ποδόσφαιρο συμβαίνει να κάνεις εσύ γκολ τη μια σου ευκαιρία και ο αντίπαλος να μην μπορεί να βρει δίχτυα στις δέκα δικές του. Αλλά, όχι, κατά κανόνα δεν συμβαίνει αυτό.
Οι ηρωϊκές προσπάθειες δεν αρκούν
Όταν πιέζεσαι ασφυκτικά, όταν ο αντίπαλος φτάνει εύκολα στην περιοχή σου, όταν μπαίνει από παντού μέσα σε αυτή, όταν μειώνει ασφυκτικά τα μέτρα που υπερασπίζεσαι μπροστά στην εστία σου, τότε δεν φτάνει να κάνουν ο Κοτάρσκι και ο Τζολάκης τον Νουρέγιεφ και να βγάζουν τη μπάλα με κάθε πιθανό τρόπο ή κάποιοι αμυντικοί και μέσοι (όποιος προλάβει τέλος πάντων) να πέφτουν με αυτοθυσία πάνω στη…χειροβομβίδα για να αποσοβήσουν το γκολ. Και για να γίνει κατανοητό τι λέω. Στην προηγούμενη σεζόν, που έφτασε μέχρι την κατάκτηση του Conference και από το σημείο που βρήκε τα πατήματά του, ο Ολυμπιακός δέχθηκε και πολλή πίεση σε αρκετά ματς. Ο αντίπαλος έφτανε έξω από την περιοχή του. Αλλά οι Ερυθρόλευκοι δεν αμύνθηκαν (τότε) με την απελπισία που είδαμε σε (πάρα) πολλές φάσεις στη Λιόν. Το έκαναν με συνέπεια, ταχύτητα σκέψης και αντίδρασης και αλληλοκαλύψεις. Δεν παραγνωρίζω ότι το έκαναν σωστά γιατί ήταν (από κάποια στιγμή και μετά) ΚΑΙ πνευματικά σε εξαιρετική κατάσταση. Όπως δηλαδή ΔΕΝ είναι τώρα.
Το “όσα φάμε κι όσα βάλουμε” που προέκυψε στα ματς και των δύο ομάδων μας μάλλον δεν ήταν αποτέλεσμα συνειδητής επιλογής. Ούτε ο Μεντιλίμπαρ, ούτε ο Λουτσέσκου μπορούν να έχουν τέτοια προσέγγιση. Και οι δύο αντίπαλοι έχουν αμυντικά κενά και ρισκάρουν επιθετικά, βασιζόμενοι στο πλούσιο δημιουργικό και εκτελεστικό ταλέντο του ρόστερ τους. Αλλά δεν μπορείς να τους χτυπήσεις στο πεδίο της παραγωγικότητας. Και σίγουρα δεν ήταν αυτό το αρχικό πλάνο.
Ακόμα και η επιλογή του Βάσκου τεχνικού να κάνει τον Γιάρεμτσουκ…Γίοβετιτς για να πιέσει του Γάλλους σε μέτρα κοντινά στην περιοχή τους και να εκμεταλλευτεί τη δύναμη για να απελευθερώσει τον Ελ Κααμπί, δείχνει ότι στο μυαλό του ήταν η αμυντική ισορροπία. Δεν προέκυψε (όπως θα περίμενε) γιατί από την αρχή του αγώνα ο Ολυμπιακός ήταν φοβικός. Δεν βρέθηκε πίσω από τη μπάλα οργανωμένα, γιατί έψαχνε την ευκαιρία του να χτυπήσει στην αντεπίθεση, αλλά ήταν φοβικός. Του βγήκε αυτόματα γιατί -σε αυτή τη φάση- οι παίκτες δεν πιστεύουν στον εαυτό τους όσο πρέπει. Η εικόνα που έχουν και τα τελευταία αποτελέσματα, δεν βοηθούν το μυαλό και τα πόδια τους. Και όταν μια ομάδα δεν ξέρει τι της φταίει…της φταίνε τα πάντα.
Το κίνητρο το είχαν…οι άλλοι
Είχα γράψει τη Δευτέρα πως τα επερχόμενα ευρωπαϊκά ματς, ήταν μια ευκαιρία για τις ομάδες μας να βρουν το κίνητρο και να γυρίσουν τον “κουμπί” στην απόδοσή τους. Τελικά είδαμε σε μεγάλο βαθμό το κίνητρο των αντιπάλων και ειδικά της Λιόν που βρήκε ευκαιρία να ξορκίσει τις κακές εμφανίσεις που κάνει το πρωτάθλημα και να ψάξει το restart, ενώ και η Γαλατά μετά τον αποκλέισμό σοκ από την Γιούνγκ Μπόϊς δεν είχε περιθώρια για άλλη γκέλα.
Με λίγα λόγια αποδόθηκε δικαιοσύνη στο 100% σε αυτά τα δύο ματς. Βέβαια, ειδικά με το νέο σύστημα, τίποτα δεν χάθηκε. Υπάρχουν μπόλικοι βαθμοί να διεκδικηθούν για την πρόκριση. Αλλά για να πάμε ξανά στα… ελληνικά μαθηματικά, μην κοροϊδευόμαστε! Ας σταματήσουμε να κάνουμε το… 4Χ3=12 και μετά να ψάχνουμε το τι…θα τσιμπήσουμε εκτός έδρας, για να φτάσουμε στο “15-16” και να λέμε ότι και η οκτάδα δεν είναι μακριά. Η εικόνα των ομάδων μας, ακόμα και του ΠΑΟΚ που είναι σίγουρα ένα βήμα πιο μπροστά σε συνοχή, δεν προσφέρουν ουδεμία ασφάλεια για αυτό το αποτέλεσμα. Αυτή τη στιγμή! Μετά από ένα μήνα μακάρι να είναι αλλιώς τα πράγματα. Πιστεύω μάλιστα ότι οι μεγαλύτερες πιθανότητες λένε πως θα είναι, γιατί μιλάμε για καλά ρόστερ με αργό ξεκίνημα στην προσπάθεια να δέσουν και να έχουν χημεία. Αλλά τα παιχνίδια δεν περιμένουν και όλοι θα πρέπει να αντιμετωπίσουν τις αναταράξεις από αυτά. Εντός και εκτός συνόρων!
Ο Κωστούλας έδωσε σαφές μήνυμα
Στο τέλος μια κουβέντα για τους μικρούς του Ολυμπιακού. Όσο και αν βγάζω το καπέλο στον Μεντιλίμπαρ για τη μεταμόρφωση της ομάδας σε πολύ δύσκολο χρονικό σημείο και την κατάκτηση ευρωπαϊκού τίτλου δεν θα κατανοήσω τι συμβαίνει με το γκρουπ των νεαρών που πήρε στην προετοιμασία, τους δοκίμασε (πολύ) στα φιλικά, του έδωσαν πράγματα και ξαφνικά ξεχάστηκαν στο ψυγείο, μέχρι που… “μπες Κωστούλα να βγάλεις τα κάστανα από τη φωτιά”. Συμφωνώ ότι το τελευταίο είναι υποχρέωση κάθε παίκτη, σε όποια ηλικία και αν βρίσκεται αφού έχει ενταχθεί στο βασικό αγωνιστικό γκρουπ.
Πρέπει όμως να διαβάσεις κι εσύ ως προπονητής τα σημάδια. Ο Κωστούλας όσο έπαιξε στη Λιόν πέρα από το ταλέντο του κατέθεσε και κάτι ακόμα στο γήπεδο. Πάθος, επιμονή και ηγετικά χαρακτηριστικά μεγαλύτερα από τα χρόνια του. Ο Κωστούλας φώναξε όχι μόνο ότι δεν έχει θέμα με τα… καυτά κάστανα αλλά τα γουστάρει κιόλας. Γιατί έχοντας μεγαλώσει μέσα σε έναν οργανισμό ξέρει καλύτερα απ’ όλους τις παίζεται και τι μετράει. Όπως έχει γίνει και με τον Κωνσταντέλια και τον Κουλιεράκη (και άλλους) στον ΠΑΟΚ. Όταν υπάρχει η ευτυχής συγκυρία να έχεις ένα γκρουπ τέτοιων παικτών στα χέρια σου, τη στιγμή μάλιστα που όλη η Ευρώπη δείχνει εμπιστοσύνη στους μικρούς, το να ψάχνεις εναγωνίως την αφορά των ελεύθερων μήπως βρεις κανένα καλό…ανταλλακτικό από δεύτερο χέρι, δεν ειναι μόνο άδικο αλλά φαντάζει και χαζό. Στην τελική, δώσε την ευκαιρία (όχι μόνο μία όμως!) για να είσαι και εσύ εντάξει με τον εαυτό σου.