Ο Ανδρέας Δημάτος γράφει για την ευρωπαϊκή σεζόν που αρχίζει απόψε για τη χώρα μας και για τις προοπτικές που υπάρχουν από την τριπλή εκπροσώπηση: o σκληρός ανταγωνισμός με πέντε χώρες, η σιγουριά για την 15η θέση, ο στόχος του top-12 και το top-10 που δείχνει μακρινό…
- Aν συγκρίνουμε το πέρσι με το εφέτος πολύ απλά μπορούμε να σταθούμε στα εξής δεδομένα:
- Δεν γίνεται αυτό, με λογικά δεδομένα, για δύο λόγους:
Με ξεκίνημα από τις ακτές του Βοσπόρου και από το Αλί Σαμί Γεν της Κωνσταντινούπολης με τη δοκιμασία του πρωταθλητή Ελλάδας ΠΑΟΚ από την πρωταθλήτρια Τουρκίας Γαλατασαράι η χώρα μας μπαίνει στη μάχη της ευρωπαϊκής σεζόν 2024-25 με σκοπό να υπερασπιστεί τα περσινά της κεκτημένα και να δημιουργήσει ακόμα καλύτερες προϋποθέσεις για το μέλλον σε συλλογικό επίπεδο.
Όταν μιλάμε φυσικά για κεκτημένα δεν θεωρούμε την… κατάκτηση ευρωπαϊκού τίτλου, αλλά την περαιτέρω άνοδο στη βαθμολογία της UEFA κοντά στο top-10, κάτι που θα πρέπει να αποτελεί τη βασική επιδίωξη του ελληνικού ποδοσφαίρου σε σύγκριση με τις προϋποθέσεις, τα δεδομένα, την εμπορικότητα αλλά και τα… πορτοφόλια των ομάδων των χωρών με τις οποίες ανταγωνίζεται η Ελλάδα στο UEFA ranking!
Aν συγκρίνουμε το πέρσι με το εφέτος πολύ απλά μπορούμε να σταθούμε στα εξής δεδομένα:
-Η Ελλάδα πέρσι ξεκίνησε από τη διόλου τιμητική 20η θέση και κατάφερε να τερματίσει στη 15η
-Η Ελλάδα πέρσι ξεκίνησε με πέντε ομάδες στην Ευρώπη και έβαλε τέσσερις στο κυρίως μενού των ευρωπαϊκών διοργανώσεων, μετά το πάντα… φθοροποιό καλοκαίρι, εφέτος ξεκίνησε με τέσσερις και συνεχίζει με τρεις
-Η Ελλάδα πέρσι είχε τρεις ομάδες στους ομίλους του Europa League (και τις τρεις με πολύ δύσκολες κληρώσεις) και μία στο Conference League. Η Ελλάδα εφέτος έχει δύο ομάδες στο Europa League (με καλύτερες προϋποθέσεις στο League Stage σε σχέση με πέρυσι στους ξεχωριστούς ομίλους η καθεμιά) και κατάφερε να διατηρήσει έστω και με μία ομάδα την εκπροσώπησή της στο Conference League, μετά τη θριαμβευτική πρόκριση του Παναθηναϊκού που μπήκε από νωρίς στα δύσκολα…
-Και πέρυσι αλλά και φέτος το παιχνίδι θα παιχτεί στο γήπεδο του Conference League, αλλά σε αντίθεση με πέρυσι ο Παναθηναϊκός δεν μπορεί να περιμένει συμπαραστάτες από το Εuropa (όπως είχε ο ΠΑΟΚ τον Ολυμπιακό, ενώ θα μπορούσε να έχει και ΑΕΚ με ΠΑΟ) αφού δεν υπάρχει πλέον η παραμικρή επικοινωνία μεταξύ των τριών διοργανώσεων από το League Stage και μετά
Αν, λοιπόν, πέρυσι η Ελλάδα ξεκίνησε από την 20η θέση και τερμάτισε στην 15η και φέτος οι προϋποθέσεις (παρά τον σοκαριστικό όσο και οδυνηρό αποκλεισμό της ΑΕΚ) είναι ίδιες ή και καλύτερες, μπορεί από την 15η θέση να βρεθεί στη 10η; Εύλογο ερώτημα αν και λίαν απλοϊκό…
Δεν γίνεται αυτό, με λογικά δεδομένα, για δύο λόγους:
Πρώτον, για να επιτευχθεί η περσινή άνοδος πέντε θέσεων απαιτήθηκε η κατάκτηση ευρωπαϊκού τροπαίου από ελληνική ομάδα (σε αντίθετη περίπτωση δεν θα είχαμε περάσει ούτε το 16ο τότε Ισραήλ και θα είχαμε μείνει στην 17η θέση), που η λογική λέει ότι δεν θα συμβαίνει κάθε χρόνο… Μακάρι φυσικά να διαψευστούμε!
Δεύτερον, οι βαθμολογικές διαφορές με τις χώρες του ανταγωνισμού ήταν σχετικά μικρές και εντός στόχου. Κάτι που φέτος μάλλον δεν συμβαίνει με τη 10η Τουρκία (η διαφορά μας υπολογίζεται στις 13 νίκες…), η 9η Τσεχία με το στάνταρ τρίο (Σπάρτα – Σλάβια – Πλζεν) έχει τραβήξει την ανηφόρα (ξεκίνησε και πάλι πρώτη σε ολόκληρη την Ευρώπη σε συγκομιδή βαθμών μέχρι σήμερα), ενώ πάντα με λογικές εκτιμήσεις αποτελεί δύσκολο στόχο και η 12η Αυστρία με την οποία έχουμε μεν βαθμολογική διαφορά στις τρεις νίκες, αλλά συνεχίζει με τέσσερις ομάδες, δύο στο Champions League αλλά και δύο στο Conference με ΛΑΣΚ και Ραπίντ Βιέννης!
Η σταθερά καλή τα τελευταία χρόνια Αυστρία στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις σε επίπεδο συλλόγων (καλύτερη σε συγκομιδή από τη χώρα μας τις τέσσερις από τις πέντε χρονιές του ευρωπαϊκού συντελεστή) θα μπορούσε να απειληθεί κάλλιστα, αν η Ελλάδα είχε διπλή εκπροσώπηση στο Conference και με τη συμμετοχή της ΑΕΚ.
Αντίθετα εντός του ελληνικού… βεληνεκούς βρίσκεται η 11η αυτή τη στιγμή Νορβηγία (με Μπόντο Γκλιμτ στο Europa και Μόλντε στο Conference), εκ των ουκ άνευ το 13ο Ισραήλ με το οποίο μας χωρίζουν κάτι περισσότερο από δύο νίκες αλλά έχει μόνο τη Μακάμπι Τελ Αβίβ σε δύσκολη αποστολή στο Europa και η 14η Ελβετία που ναι μεν συνεχίζει με τρεις ομάδες, αλλά εκτός από τη Γιουνγκ Μπόις και αυτή στο Champions League, Σεντ Γκάλεν και Λουγκάνο δεν δείχνουν ιδιαίτερα απειλητικές, βάση παράδοσης τουλάχιστον, στο Conference League.
Kαι φυσικά εκτός από Νορβηγία, Ισραήλ και Ελβετία η Ελλάδα έχει και από… κάτω της την απειλή της 16ης Δανίας σε πολύ κοντινή απόσταση, αλλά και της 17ης Σκοτίας (σε απόσταση μικρότερη των δύο νικών) που συνεχίζει, όπως και εμείς, με τρεις ομάδες, από μία (Σέλτικ, Ρέιντζερς και Χαρτς) σε κάθε διοργάνωση.
Η Ρέιντζερς μπορεί να φέρει βαθμούς στο Europa απέναντι στη διπλή ελληνική εκπροσώπηση στη διοργάνωση, η Χαρτς μπορεί να σταθεί στο επίπεδο του Conference αλλά όχι καλύτερα -ελπίζουμε- από τον Παναθηναϊκό, ενώ για τη Δανία μπορεί να αποδειχθεί ευεργετική η συμμετοχή της Κοπεγχάγης στο Conference.
Eν κατακλείδι το να διατηρήσει η Ελλάδα τη θέση της στο top-15 της UEFA φυσικά και δεν μπορεί να θεωρηθεί εκ των προτέρων ως δεδομένο, αλλά θα πρέπει να αυτοκτονήσουν οι τρεις ομάδες μας για να μην το πετύχουμε! Ο στόχος, όμως, του ελληνικού ποδοσφαίρου θα πρέπει να είναι στο τέλος της σεζόν η χώρα μας να βρίσκεται στο ευρωπαϊκό top-12, κάτι που έχει να συμβεί από το τέλος της σεζόν 2013-14!
Το top-10 με την επιστροφή του πρωταθλητή Ελλάδας απευθείας στο League Stage του Champions League, δείχνει πάντως να αργεί και θα απαιτήσει σημαντικές υπερβάσεις, αρχής γενομένης από εφέτος προκειμένου να μπουν οι βάσεις.
Για να γίνει αυτό θα πρέπει για πρώτη φορά μετά από πολλά χρόνια το ελληνικό ποδόσφαιρο να βασιστεί στους βαθμούς τριών και όχι μόνο δύο ομάδων, όπως συμβαίνει την τελευταία τριετία με Ολυμπιακό και ΠΑΟΚ.
Θα απαιτηθεί από του χρόνου και η συνεισφορά της ΑΕΚ, ενδεχομένως και του Αρη, γιατί Τουρκία και Τσεχία δείχνουν να έχουν ξεκάθαρα τον πρώτο λόγο με τα τωρινά δεδομένα!