Ο Βασίλης Βλαχόπουλος γράφει για τη φετινή καλύτερη εμφάνιση του Άρη η οποία όμως οδήγησε στην «γκέλα» με τον Πανσερραϊκό συμφωνώντας με τον Μανόλο Χιμένεθ περί αχαριστίας του ποδοσφαίρου.
Το αρνητικό σενάριο, αυτό που ποδοσφαιρικά και ανθρώπινα μισεί θανάσιμα από τα χρόνια της ενεργής δράσης του, ξεδιπλώθηκε μπροστά στα μάτια του. Καμία κυριαρχική εμφάνιση δεν (του) αρκεί, μήτε το ζεστό χειροκρότημα της κερκίδας ως μια μορφή επιβράβευσης και κυρίως αναγνώρισης της προσπάθειας. Ο Μανόλο Χιμένεθ τη νίκη ήθελε, όσο τίποτε άλλο, κι αυτή η ισοπαλία με τον Πανσερραϊκό έδεσε τον κόμπο στον λαιμό. Ανεπιτυχώς προσπάθησε να τον κρύψει, πίσω από ένα χαμόγελο, στη συνέντευξη Τύπου. Δεν κρύβεται τέτοια στεναχώρια. Κι έτσι μίλησε για την αχαριστία του ποδοσφαίρου. Δεν είχε άδικο.
Ουδέποτε, όμως, το ποδόσφαιρο ήταν άθλημα της δικαιοσύνης. Μακροπρόθεσμα μπορεί, εμπεριέχει όμως και βραδιές σαν τη χθεσινή. Μια ομάδα κρεμασμένη στα δοκάρια, γαντζωμένη εκεί στην περιοχή της η οποία – μπορεί να ισχυριστεί – ότι δικαιώθηκε για το αμυντικό πλάνο της. Επί της ουσίας όμως έφυγε με κάτι που δεν άξιζε. Να με συμπαθά ο αγαπητός Κριστιάνο Μπάτσι αλλά ο Πανσερραϊκός μπήκε ξεκάθαρα για να μη χάσει και καλά έκανε, οπότε ας μη γίνεται λόγος για το πώς αξιοποίησε το 26% της κατοχής του εκ των οποίων το… 95% ήταν μεταξύ περιοχής (του) και μεσαίας γραμμής. Στο ίδιο γήπεδο ήμασταν.
Ο Άρης έκανε πολλά για να νικήσει. Πολλά εκτός από ένα. Έπρεπε να βρει τρόπο να πάει η μπάλα στα πόδια του αυθεντικού εκτελεστή του. Μια φορά έγινε αυτό στα τελειώματα του αγώνα και μετά από 96-97 αγωνιστικά λεπτά αδιάκοπης τρεχάλας. Ο Λορέν Μορόν χαμήλωσε το κορμί του αλλά η μπάλα «ξύρισε» το δοκάρι. Εγκλωβίστηκε στην εξαιρετική λειτουργία του αμυντικού διδύμου (ΝτιΜάρκο-Γκελασβίλι) των Σερραίων. Έπρεπε ν’ ανέβει μέτρα έξω από την περιοχή για να «ακουμπήσει» μπάλα. Κάθε άμυνα είναι υποχρεωμένη να δώσει κάτι.
Ο Πανσερραϊκός επέλεξε να προσφέρει τα σουτ των κεντρώων, αρκετά από τα όρια της περιοχής. Έκλεινε στη δική του ζώνη ασφαλείας δίνοντας χώρο στους ακραίους. Αυτή η κουβέντα είναι διαχρονική. Όταν ο Άρης θα αρχίσει να παίρνει – σταθερά – γκολ από τους υπόλοιπους, πλην του Μορόν, θα είναι χαμογελαστός. Θα εμπλουτίσει στο scouting του αντιπάλου γιατί θα προκαλεί περισσότερους πονοκεφάλους από αυτόν που ούτως ή άλλως αντιμετωπίζουν όλοι όταν έχουν να διαχειριστούν τον Ισπανό.
Δεν άξιζε στον Άρη η ισοπαλία. Το ματς θα έπρεπε να είχε τελειώσει από το πρώτο ημίχρονο. Στο κουβεντολόι στα δημοσιογραφικά αδυνατούσαμε να βρούμε τον MVP μετά το 45λεπτο. Ο Ούρος Ράτσιτς κρατούσε ολομόναχος το κέντρο καθώς ο Μόντσου είχε την ευθύνη να κινείται μεταξύ των γραμμών και πιο κοντά στον Ντούντου. Ο Βραζιλιάνος έκανε πολλά από την αριστερή πλευρά, το ίδιο και οι Μορουτσάν-Τεχέρο από τη δεξιά και ειδικά ο δεύτερος. Οι εκτελέσεις δεν έβρισκαν εστία και η κυριαρχία ήταν αδύνατο να μετουσιωθεί.
Σε όλο το script του αγώνα, ο Άρης έκανε ένα μεγάλο λάθος. Το δικαίωμα στο… ελπίζειν. Είχε το σουτ με τον Μόντσου στο 47’, κακώς άφησε την μπάλα στα πόδια του Πανσερραϊκού για 2-3 λεπτά πριν την ολιγωρία του Μάρτιν Φρίντεκ και το γκολ του Αντρέ Ιβάν. Άλλος ζει και βασιλεύει στη Θεσσαλονίκη κι άλλος βούτηξε από τον Λευκό Πύργο και βρήκε πορτοφόλι. Μόλις έγινε το 1-1, ο Πανσερραϊκός κλείστηκε ξανά στο καβούκι του έχοντας στην τσέπη του αυτό που ήθελε. Ο κύριος Μπάτσι μπορεί να ισχυριστεί ότι έβαλε δεύτερο σέντερ φορ, προφανώς για να κρατήσει μπάλα, αλλά βάσει της εικόνας του αγώνα, τούτο δεν του βγήκε. Δύο φορές γλίτωσε επειδή η μπάλα χτύπησε μια στα πόδια του Γαλανόπουλου κι άλλη μια στο πεσμένο κορμί του Άλβαρο καθώς σ’ αυτό είχε προσγειωθεί ο Παναγίδης έπειτα από δύο σπρωξίματα στην περιοχή. Το τελευταίο σώριασε τον Πορτογάλο. Απίστευτο, κι όμως, αυθεντικά… Αρειανίδικο.
Κι έτσι οι (εντός έδρας) γκέλες έγιναν δυο. Ουδέποτε ήμουν υπέρ της άποψης περί εύρεσης των χαμένων βαθμών σε άλλα γήπεδα. Τέτοιου είδους προσεγγίσεις δεν κρατούν σταθερές τις προσδοκίες μιας ομάδας. Παρά την απώλεια, ο χθεσινός Άρης έδειξε ότι δεν έχει κάτι να φοβάται, αρκεί οι ποδοσφαιριστές να πιστέψουν σ’ αυτά που τους είπε ο Μανόλο Χιμένεθ στ’ αποδυτήρια. Η δική του στεναχώρια μετριάστηκε μέσα από τα λόγια του προπονητή τους.
Παρεμπιπτόντως, ο Ισπανός ήταν έξαλλος με τον πρώτο βοηθό καθώς μέτρησε τρία-τέσσερα ανάποδα σφυρίγματα σε στιγμές που ο Άρης ασκούσε έντονη πίεση. Σφυρίγματα τα οποία ήχησαν ευεργετικά στ’ αυτιά των παικτών του Πανσερραϊκού γι’ ανάσες και την εξασφάλιση οξυγόνου. Περισσότερο φώναξε για την τελευταία φάση. Αν δει κανείς την κατάληξή της, θα διαπιστώσει ότι ο Παναγίδης προσγειώθηκε πάνω στον Άλβαρο. Αν παρατηρήσει καλύτερα θα διαπιστώσει ότι ο ένας στόπερ σπρώχνει τον άλλον και ο τελευταίος πέφτει πάνω στον Άλβαρο. Ο Ευαγγέλου στο χορτάρι και ο Παπαπέτρου στο VAR έκριναν ότι δεν υπήρξε κάτι μεμπτό, εν αντιθέσει με τον Χιμένεθ.