Το μηδέν με τη Μακάμπι Τελ Αβίβ (0-0) είναι μάθημα για τον ΠΑΟΚ. Μάθημα για την ανάγκη ψυχραιμίας, για την ανάγκη ποιότητας στην επίθεση, για το πόσο εύκολα μπορεί να διχαστεί η κερκίδα. Γράφει ο Σταύρος Σουντουλίδης.
- Οι χαμένες στιγμές: Τσάλοφ ή Καμαρά;
Μια «λευκή ισοπαλία» (0-0) στην πρεμιέρα της League Phase του Europa League μοιάζει, στα χαρτιά, με χαμένη ευκαιρία. Για τον ΠΑΟΚ όμως, η εικόνα παραμένει να είναι πιο σύνθετη. Μια Τούμπα σε καθεστώς υψηλού κινδύνου, μια ομάδα που άντεξε όταν πιέστηκε. Κι όμως, στο τέλος, το σκορ έγραψε μηδέν. Και το μηδέν στην επίθεση δεν γίνεται να περάσει (ξανά) αβίαστα.
H έκφραση στο πρόσωπο του Κίριλ Ντεσπόντοφ, δευτερόλεπτα μετά τη χαμένη ευκαιρία του Μαντί Καμαρά, είναι το πιο χαρακτηριστικό «κλικ» της βραδιάς. Δείτε την κεντρική φωτογραφία του θέματος και θα καταλάβετε πολλά…
Η Μακάμπι Τελ Αβίβ μπήκε με ορμή, κυριάρχησε από το 15’ και για ένα μισάωρο, ανάγκασε τον Παβλένκα να κάνει τρεις σπουδαίες αποκρούσεις και είδε το VAR να στερεί από τον ΠΑΟΚ μια δυσάρεστη εξέλιξη. Από εκεί και πέρα, ο Δικέφαλος ισορρόπησε, βρήκε πατήματα, ειδικά μετά τις αλλαγές του Λουτσέσκου στο β’ ημίχρονο. Με τον Κωνσταντέλια να κουβαλάει παιχνίδι, τον Μεϊτέ να δίνει ένταση και τον Ιβανούσετς να μπαίνει για να «σπάσει» την κούραση, ο ΠΑΟΚ άρχισε να παίζει. Και όταν ήρθε η στιγμή να «τελειώσει» το ματς, δεν το έκανε.
Οι χαμένες στιγμές: Τσάλοφ ή Καμαρά;
Εδώ ανοίγει το πιο βαρύ ερώτημα της βραδιάς. Ποια φάση ήταν μεγαλύτερη; Ποιος ήταν πιο άστοχος; Ο Τσάλοφ στο 89’ προς 90’ ή ο Καμαρά στο 93’;
Ο Ιβανούσετς, μόλις μπήκε, μοίρασε την τέλεια πάσα στον Τσάλοφ. Ο Ρώσος βρέθηκε μόνος απέναντι στον Μισπάτι. Το πλασέ του όμως πήγε πάνω στον τερματοφύλακα. Σαν να τον «κατάπιε» η στιγμή, σαν να πάγωσε από το βάρος. Μηδέν ψυχολογία.
Λίγα λεπτά αργότερα, ο Καμαρά βρέθηκε επίσης σε θέση-χρυσάφι, τετ α τετ μετά από ακόμη μία μαγική μπαλιά του Ιβανούσετς. Εδώ υπήρχε η ανάγκη για το γκολ που θα σφράγιζε τη νίκη. Ο Καμαρά έπραξε το ίδιο λάθος: πλάσαρε πάνω στον τερματοφύλακα.
Η αλήθεια είναι πως και οι δύο ευκαιρίες είχαν το ίδιο βάρος. Δύο φάσεις-δώρο, που στο ευρωπαϊκό επίπεδο δεν γίνεται να σπαταλάς. Δύο χαμένες στιγμές που άφησαν τον ΠΑΟΚ χωρίς το τρίποντο.
Εάν, πάντως, δείτε τι έχασε ο Γιόβιτς στο ΑΕΚ – Παναιτωλικός (2-1) για το κύπελλο, θα βάλετε τα κλάματα, του Τσάλοφ ή του Καμαρά είναι πταίσματα…
Ο «Δικέφαλος» τελείωσε το ματς με 15 τελικές (έναντι 8 της Μακάμπι). Από αυτές, μόλις 5 βρήκαν στόχο. Κανένα γκολ. Η στατιστική δείχνει την εικόνα καθαρά: οι «ασπρόμαυροι» φτιάχνουν φάσεις, πατάνε στην αντίπαλη περιοχή, αλλά κάτι τους λείπει. Το γκολ.
Η άμυνα βρήκε λύση με την έλευση του Παβλένκα, που από την πρώτη βραδιά έδειξε γιατί επιλέχθηκε. Όπως έχω ξαναγράψει και επιμένω σ’ αυτό, ο τερματοφύλακας είναι κομμάτι της ομάδας, σημαντικό, όπως και οι αποκρούσεις του. Δεν μπορείς να επικαλείσαι την τύχη. Στην επίθεση όμως, το πρόβλημα παραμένει διαχρονικό. Ο Γιακουμάκης παλεύει, ο Τσάλοφ δεν έχει ψυχολογία, ο Καμαρά δεν είναι φορ περιοχής. Όσο και να δουλεύει η ομάδα σε τακτική και φάσεις, το γκολ είναι στοιχείο ποιότητας και χαρακτήρα. Και αυτή τη στιγμή, λείπει.
Καλώς ή κακώς το γκολ δεν μαθαίνεται, ότι και να κάνει ο Λουτσεσκου και ο κάθε Λουτσεσκου, η δουλειά του εκάστοτε προπονητή είναι να φτιάχνει η ομάδα τους φάσεις… Η δουλειά του εκάστοτε προπονητή, πολύ απλά, φτάνει μέχρι έξω από τη μεγάλη περιοχή. Να φτάσει η ομάδα σωστά. Μετά είναι υπόθεση ατομικής ποιότητας και προσωπικότητας. Αυτά είναι αυτονόητα, βέβαια, αλλά στην Ελλάδα τα μηδενίζουμε όλα χωρίς να αναλύουμε τα πραγματικά αίτια
Ο ΠΑΟΚ άφησε δύο βαθμούς που μπορούσε να πάρει. Έδειξε χαρακτήρα μετά το πρώτο χαμένο 45λεπτο, ωστόσο έδειξε πρόβλημα στην τελική προσπάθεια. Αν θέλει να προχωρήσει στη διοργάνωση, πρέπει να βρει λύση στο σκοράρισμα.
ΥΓ: Και τώρα; Το ντέρμπι με τον Ολυμπιακό πλησιάζει. Αν το 0-0 με τη Μακάμπι έφερε γιούχα, τι θα φέρει ένα κακό αποτέλεσμα σε ένα ντέρμπι; Το πραγματικό στοίχημα, κακά τα ψέματα, είναι να μείνει η Τούμπα ενωμένη.
Στην εξέδρα, η αντίθεση ήταν χαρακτηριστική. Αρχικά η Θύρα 4 έστειλε μήνυμα με το πανό «Show Israel the Red Card», δίνοντας διεθνή διάσταση στην παρουσία της. Ανάλογα πανό σηκώθηκαν σε πολλά ευρωπαϊκά γήπεδα ακόμη και σ’ αυτά του Champions League την περασμένη εβδομάδα.
Στο φινάλε όμως, εκεί που η Τούμπα χειροκροτούσε την προσπάθεια, ακούστηκε γιούχα και το γνωστό σύνθημα «βαριά, βαριά του ΠΑΟΚ η φανέλα». Ίσως το πιο άδικο σύνθημα για μια ομάδα που, ό,τι κι αν της καταλογίσεις, δεν αδιαφόρησε.
Η απογοήτευση δεν μπορεί και δεν πρέπει να μετατρέπεται σε διχασμό. Τελεία και παύλα.