Οι Πρώτες Εντυπώσεις από τον Ατρόμητο
Θυμάμαι την πρώτη φορά που με παρέλαβαν από το αεροδρόμιο. Ο Τόλης Αποστόλου μου μιλούσε καθ’ οδόν προς το προπονητικό κέντρο στο Μαζαράκη, όπου και έμεινα για ένα διάστημα. Όταν εντάχθηκα στον Ατρόμητο, βρέθηκα ανάμεσα σε παίκτες-θρύλους όπως ο Λαζαρίδης, ο Ταυλαρίδης, ο Νάστος, ο Γιαννούλης, ο Μπρίτο, ο Ούμπιδες, ο Παπαδόπουλος και ο Ιγκλέσιας. Ήταν ποδοσφαιριστές υψηλού επιπέδου, πραγματικά αστέρια. Η συνύπαρξη μαζί τους με ώθησε να ωριμάσω γρήγορα και να εξελιχθώ. Θυμάμαι τον Ταυλαρίδη να με καθοδηγεί και να με πιέζει συνεχώς, βλέποντας κάτι ξεχωριστό σε μένα. Ο Νάστος, που αγωνιζόταν στην ίδια θέση, με συμβούλευε με στοργή και υπομονή. Μεγάλωσα με σεβασμό και ταπεινότητα, κατανοώντας αργότερα πόσο σημαντική ήταν αυτή η εμπειρία για την πορεία μου.
Αξέχαστες Στιγμές από τις Προπονήσεις
Οι αναμνήσεις από τις προπονήσεις είναι πολλές και ζωντανές. Στην αρχή, με τον Ταυλαρίδη και τον Δημούτσο, ένιωθα διστακτικός και σιωπηλός, απλώς συγκεντρωμένος στην προπόνηση. Θυμάμαι την πρώτη μέρα στο προπονητικό, όταν ο Φυτανίδης με κοίταξε και σχολίασε με χιούμορ την άφιξή μου, κάνοντάς με να νιώσω μικρός και άπειρος. Με τον καιρό, όμως, απέκτησα θάρρος και άρχισα να εντάσσομαι πιο ενεργά στην ομάδα. Μια φορά, μάλιστα, τσακώθηκα με τον Λαζαρίδη, αλλά εκείνος με προσέγγισε με κατανόηση και φιλία, αποδεικνύοντας πόσο σπουδαίοι χαρακτήρες ήταν όλοι τους.
Οι Καθοδηγητές και οι Μεγαλύτερες Προσωπικότητες
Οι πιο στενές σχέσεις και οι μεγαλύτερες επιρροές προήλθαν από τον Τσενάμο, τον Ταυλαρίδη, τον Νάστο και τον Ούμπιδες. Από αυτούς έμαθα την αξία της επιπλέον προσπάθειας και της πειθαρχίας. Ο Τσενάμο ήταν ιδιαίτερα απαιτητικός και δεν έδινε συμβουλές χωρίς να τον ρωτήσεις. Εγώ, πάντοτε προτιμούσα να ακούω και να μαθαίνω, χωρίς να μιλώ πολύ.
Η Στιγμή που Ένιωσα Πραγματικά Καταξιωμένος
Η αίσθηση ότι «πάλιωσα» ήρθε στον δεύτερο με τρίτο χρόνο μου στην ομάδα, όταν άρχισα να συμμετέχω σε συνεχόμενα παιχνίδια. Η αναπροσαρμογή του συμβολαίου μου υπό τον προπονητή Δέλλα ήταν καθοριστική, καθώς οι απολαβές μου αυξήθηκαν σχεδόν τετραπλάσια. Παρά τις ανησυχίες του Δέλλα για το πώς θα επηρεαζόταν η ψυχολογία μου, η εμπιστοσύνη που μου έδειχνε ο Ατρόμητος με έκανε να νιώθω όλο και πιο σημαντικός. Η αγάπη του κόσμου, που με αποκαλούσε «τούρμπο», με γέμιζε περηφάνια και με έκανε να νιώθω το Περιστέρι σαν το δεύτερο σπίτι μου. Παρά τις δυσκολίες που ακολούθησαν, η αμοιβαία εκτίμηση μεταξύ εμού, της ομάδας και των φιλάθλων ήταν ο βασικός λόγος που παρέμεινα τόσα χρόνια στον Ατρόμητο.
Το Μεγάλο Παράπονο για τις Ευρωπαϊκές Επιτυχίες
Ένα από τα μεγαλύτερα «αγκάθια» στα πρώτα χρόνια ήταν η αποτυχία να προκριθούμε στους ομίλους ευρωπαϊκών διοργανώσεων. Δεν ήμουν παρών όταν η ομάδα αντιμετώπισε την Άλκμααρ, αλλά ένιωθα έντονα την απογοήτευση που υπήρχε ακόμα στην ομάδα και στους οπαδούς. Η λεπτομερής ανάλυση των λαθών και η συζήτηση για το τι πήγε στραβά ήταν συνεχής. Όταν έπαιξα το πρώτο μου ευρωπαϊκό παιχνίδι κόντρα στην ΑΪΚ Στοκχόλμης και αργότερα στη Φενέρμπαχτσε, η εμπειρία ήταν ανεπανάληπτη. Ενώ για πολλούς παίκτες που αγωνίζονται στο εξωτερικό τέτοια παιχνίδια είναι ρουτίνα, για μένα ήταν κορυφαία στιγμή της καριέρας μου. Θυμάμαι να σκέφτομαι πόσο τυχερός ήμουν που ζούσα αυτή την ατμόσφαιρα, και αν κάποιος μου ζητούσε να σταματήσω, θα ήμουν ευγνώμων απλώς και μόνο που είχα ζήσει αυτές τις στιγμές. Παρά τις δυσκολίες, νιώθω βαθιά ευγνωμοσύνη για όσα μου προσέφερε ο Ατρόμητος.