Ο Νίκος Παπαδογιάννης πιστεύει ότι η παλιννόστηση δύο παικτών που δεν έπρεπε να φύγουν ποτέ από τον Πειραιά ήταν ο καταλύτης για την επικράτηση του Ολυμπιακού στον τελικό του Super Cup.
Λίγα λεπτά πριν την απονομή του πρώτου τροπαίου της χρονιάς, ασήμαντου τροπαίου αλλά τροπαίου, ο Σάσα Βεζένκοβ πλησίασε τον Τάιλερ Ντόρσεϊ και του είπε χαμηλόφωνα: «Τι γυρεύαμε και φύγαμε για την Αμερική; Γιατί δεν καθόμασταν στο σπίτι μας; Μπορεί σήμερα να ήμασταν εμείς πρωταθλητές Ευρώπης».
Ο διάλογος είναι φανταστικός, αλλά θα μπορούσε να είναι και αληθινός. Η φυγή του Ντόρσεϊ από τον Πειραιά αρχικά για το Ντάλας και κατόπιν για την Κωνσταντινούπολη ήταν μία πράξη επαγγελματικής αυτοχειρίας, όχι η μοναδική στην πορεία του Ελληνοαμερικανού γκαρντ. Η πρόσκαιρη μετανάστευση του Βεζένκοβ στο ΝΒΑ τύποις έμοιαζε ορθή και επιβεβλημένη κίνηση, αλλά αφαιρούσε όλους τους χυμούς από την καριέρα του ΜVP της Euroleague και τον έριχνε σε μία θάλασσα όπου σχεδόν όλα τα ψάρια είναι ίδια.
Θα θυμάστε, ίσως, ότι την παραπάνω άποψη την έγραψα και τότε και την επανάλαβα κάμποσες φορές στο Old School. Το πρώτο επίσημο παιχνίδι του διδύμου μετά την επιστροφή του στον Ολυμπιακό έμοιαζε με παλιννόστηση. Οι δύο άσωτοι (αλλά όχι …άσουτοι) υιοί γύρισαν στο σπίτι και πανηγύρισαν την επιστροφή τους φορώντας τα κυριακάτικα καλά τους, σε έναν νικηφόρο τελικό, ασήμαντου τροπαίου αλλά τροπαίου.
Ο Ντόρσεϊ έδειξε νωρίς τον δρόμο με 4/4 τρίποντα στην πρώτη περίοδο, τα μισά σε στραβό καλάθι, ενώ ο Βεζένκοβ είπε όλες τις τελευταίες λέξεις, με 14 προσωπικούς πόντους και άλλα καλούδια στην τελική ευθεία του αγώνα, όταν ξεφορτώθηκε τους κοντούς παίκτες που μπλέκονταν στα πόδια του. Ο Παναθηναϊκός τι πήρε απόψε από τη θέση «4»; Ένα καλάθι όλο κι όλο.
Το τρίτο πρόσωπο της τριανδρίας που οδήγησε τον Ολυμπιακό στη νίκη ήταν ο Φίλιπ Πετρούσεφ, αυτός που πέρασε το καλοκαίρι με τη βαλίτσα έτοιμη για μετακόμιση στη δική του πόλη, το Βελιγράδι. Τον Σέρβο τον κράτησαν στο ΣΕΦ οι τραυματισμοί των Φαλ, Μιλουτίνοφ και το 18+8 σε 25 λεπτά συμμετοχής (δίπλα στους 20+19 των Βεζένκοβ, Ντόρσεϊ) ήταν ο καταλύτης του αγώνα.
Ο Πετρούσεφ, που μπορεί να μην είναι καθαρός σέντερ αλλά είναι καλύτερος σέντερ από τον άγουρο Ράιτ, νίκησε τον Λεσόρ και έστειλε τον Γιούρτσεβεν στην άκρη του πάγκου. Στους τελικούς του Σεπτέμβρη, όπου οι ομάδες δεν είναι ακόμη ομάδες, τη διαφορά την κάνουν οι προσωπικότητες και οι μπροστάρηδες.
Ο Ολυμπιακός σφράγισε αυτόν τον τίτλο με μηδαμινή βοήθεια από τους περυσινούς πρωταγωνιστές του. Ο Γουόκαπ έμεινε για πρώτη φορά σε ρόλο κομπάρσου, ο Παπανικολάου περιορίστηκε σε ένα δεκάλεπτο και φάνηκε μοναχά στην απονομή, ο Γουίλιαμς-Γκος ήταν ανώνυμος, ο Πίτερς θα πρέπει να συνηθίσει σε μονοψήφια νούμερα συμμετοχής, ο Λαρεντζάκης δεν χρησιμοποιήθηκε καν. Δεν ήταν πάντως ένας Ολυμπιακός με χαρακτηριστικά pre-season o αποψινός. Παρά τις απουσίες και τις αναπόφευκτες ανορθογραφίες, η σφραγίδα του προπονητή ήταν εμφανής, στο παρκέ αλλά και στη στατιστική: 13 ασίστ, 7 λάθη.
«Δεν παίζουμε ακόμη το μπάσκετ που θέλω», ομολόγησε, το αυτονόητο, ο Εργκίν Αταμάν. Ο Παναθηναϊκός ήταν λίγο πολύ η περυσινή ομάδα, αλλά μάλλον του περυσινού Νοεμβρίου παρά του περυσινού Μαΐου. Μεθαύριο θα έχει στο δυναμικό του τον Λορέντζο Μπράουν και τον Τσέντι Όσμαν, δύο στελέχη με νοοτροπία πρωταγωνιστή και πάντως όχι συμπληρωματικά. H διπλή προσθήκη θα κάνει τους «πράσινους» πιο δυνατούς, αλλά και πολύ διαφορετικούς. Ένα καινούριο διαγώνισμα χημείας.
Σήμερα, ωστόσο, μοιάζει να ζει ακόμη το μεθύσι του περυσινού «νταμπλ», παρά την προσήλωση της ομάδας που ετοιμάζεται για μακροβούτι σε βαθιά νερά. Ο Κώστας Σλούκας τον κράτησε όρθιο στα δύσκολα του αποψινού τελικού, ο Μάριους Γκριγκόνις επιστράτευσε το κρύο αίμα του όταν χρειάστηκε δεύτερος μπροστάρης, αλλά το Nunn-ball που ακολούθησε μετά το 62-57 βραχυκύκλωσε τους πάντες.
«Τα ίδια έγιναν και πέρυσι εδώ στη Ρόδο και θυμάστε τι ακολούθησε», τόνισε ο Αταμάν. Πέρυσι όμως ο Ολυμπιακός δεν είχε Βεζένκοβ ούτε έμπαινε στη μάχη ποτισμένος με το πείσμα της ομάδας που έβλεπε τον αιώνιο αντίπαλο να μπαινοβγαίνει απρόσκλητος στην αίθουσα του θρόνου. Ζαλισμένος ξεκινάει τη σεζόν και ο Ολυμπιακός, αλλά όχι από μεθύσι. Στη δική του περίπτωση, είναι η οδυνηρή γροθιά από το περυσινό νοκ-άουτ αυτή που οιστρηλατεί τον οργανισμό.