Ο Νίκος Αθανασίου γράφει για την απαράδεκτη, ανεπίτρεπτη και αδιάφορη εικόνα του Παναθηναϊκού στο Πανθεσσαλικό που έφερε το νέο «κάζο» από την Κηφισιά.
Αυτό το κείμενο θα μπορούσε να ξεκινά και να τελειώνει με τρεις λέξεις. «Δεν αντέχεται άλλο». Επειδή, όμως, στη ζωή υπάρχουν πιο σημαντικά πράγματα από το ποδόσφαιρο, ας μην το κάνουμε τόσο δραματικό και πάμε με μεγάλη δυσκολία να πούμε δύο πράγματα για αυτό το «πράγμα» που παρουσίασε απόψε ο Παναθηναϊκός στον Βόλο, ως συνέχεια της σούπερ προβληματικής του εικόνας στο ξεκίνημα του πρωταθλήματος.
Kάποιες βραδιές αυτός ο σύλλογος ξεφεύγει από το ποδοσφαιρικό κομμάτι και περνά στις πύλες του ανεξήγητου.
Πως αυτή η ομάδα που είχε πολύ καλή εικόνα στα καλοκαιρινά προκριματικά, που πέταξε έξω την Σαχτάρ και την Σαμσουνσπόρ, παρουσιάζει αυτό το χάλι στο ελληνικό πρωτάθλημα, έχοντας ήδη δύο τεράστιες γκέλες;
Από το 46′ της αναμέτρησης με τον Λεβαδειακό στη Λεωφόρο μέχρι και το 96′ του αποψινού αγώνα απέναντι στη Κηφισιά στο Πανθεσσαλικό, το σύνολο του Ρουί Βιτόρια απλά δεν υπάρχει. Έχει μια τρομακτική παθητικότητα σε όλες τις κινήσεις της στον αγωνιστικό χώρο, μία εικόνα που αγγίζει τα όρια της αδιαφορίας και της προσβολής απέναντι στη φανέλα αυτού του τεράστιου συλλόγου.
Αν δεν υπήρχε η απόδοση των έξι αναμετρήσεων σε Champions και Europa League, θα έλεγες πως είναι μια κακή ομάδα και πάμε παρακάτω. Εδώ έχουμε μπροστά μας μία τρομακτική μετάλλαξη μέσα σε δύο εβδομάδες. Λες και η σεζόν τελείωσε στη Σαμψούντα, λες και η κάψα, η θέληση, η ενέργεια το πάθος, η αυταπάρνηση τελείωσαν εκείνο το βράδυ. Δεν έχει νόημα να καταγράψουμε ποδοσφαιρικές λεπτομέρειες, καθώς είναι συγκλονιστική η αλλαγή.
Ήταν μία καλή ομάδα, έγινε ένα χάλι μαύρο! Στο ποδόσφαιρο μπορείς να χάσεις. Είναι αποδεκτό, είναι στη φύση του αθλήματος. Αυτό που είναι απαράδεκτο είναι να παρουσιάζεις την εικόνα που είχε απόψε ο Παναθηναϊκός. Όπως στις νίκες και στις προκρίσεις η επιτυχία πιστώνεται σε όλους σε έναν ποδοσφαιρικό οργανισμό, έτσι και σε μία εικόνα άρρωστη στο ελληνικό πρωτάθλημα, δεν μπορεί να φταίει μόνο ένας, για παράδειγμα ο προπονητής.
Ανεξάρτητα από την κακή διαχείριση στα ματς που έφεραν την απώλεια των βαθμών. Δεν γίνεται να ξεκινάς τον Μαντσίνι κι ενώ έχει βγει… δέκα φορές offside και έχει χαλάσει άλλες τόσες επιθέσεις, να γίνεται αλλαγή στο 80′. Ούτε να βγάζει όλο το ματς ο Ρενάτο που από ένα σημείο και μετά έκανε λάθη κόπωσης, όπως αυτό στο 94′ και να μην παίζει λεπτό ο Ταμπόρδα.
Η εικόνα που είχε ο Παναθηναϊκός στο Πανθεσσαλικό αποτελεί ποδοσφαιρική ντροπή για ολόκληρο τον οργανισμό. Την διοίκηση, τον προπονητή και τους παίκτες.
Μετά την γκέλα της πρεμιέρας, ξημέρωσε απλά Δευτέρα. Καμία «συνέπεια» πάντα σε αθλητικό πλαίσιο. Ρεπό και άγιος ο θεός. Όχι! Στο Κορωπί για προπόνηση όλη την εβδομάδα και όχι σαββατοκύριακο ξανά ρεπό, «κόβωντας» μόνο την Παρασκευή. Και αν ο εκάστοτε προπονητής θεωρεί πως κάνει καλό έτσι στην ομάδα του, θα πρέπει το κλαμπ να επιβάλλει τους κανόνες που πρέπει για να μην εμφανίζονται τέτοιες νοοτροπίες πάνω στο χορτάρι.
Aπό τα ξημερώματα της Δευτέρας, εδώ και τώρα, θα πρέπει ο ιδιοκτήτης του συλλόγου να βρει την λύση του προβλήματος και να το διορθώσει, ο προπονητής το ίδιο από την δική του πλευρά, οι διευθυντές του ποδοσφαιρικού τμήματος το ίδιο, οι ποδοσφαιριστές να αναλάβουν την ευθύνη που τους αναλογεί για αυτή την εικόνα. Ποτέ δεν φταίει μόνο ένας, αν και για την άθλια εικόνα των δύο τελευταίων αγώνων, το μεγαλύτερο κομμάτι ανήκει στο ποδοσφαιρικό τμήμα.
Τα υπόλοιπα αύριο. Με μεγαλύτερη ηρεμία, μπαίνοντας σε μία εβδομάδα όπου όλα είναι ανοιχτά για όλους, μετά την σοκαριστική εικόνα με Λεβαδειακό και Κηφισιά.
Αντί επιλόγου: Ένα μεγάλο respect στον Σεμπάστιαν Λέτο για την ομάδα του και στον Ανδρέα Τετέι για την εμφάνισή του. Ναι ο Παναθηναϊκός ήταν χάλια, αλλά τον νίκησε η Κηφισιά με το θάρρος, το σχέδιο, την αυταπάρνησή της από την αρχή μέχρι και το τέλος…