Ο Βασίλης Βλαχόπουλος γράφει για τη σπουδαία νίκη του Άρη επί του Ολυμπιακού δίνοντας ιδιαίτερη έμφαση στην εκκωφαντική εικόνα και στην αντίδραση των ποδοσφαιριστών.
Υπάρχουν διάφοροι τρόποι αποτύπωσης μιας νίκης και η επιλογή του κατάλληλου γίνεται αναλόγως της εικόνας. Σαν δηλαδή τη λεγόμενη «επαγγελματική νίκη» η οποία δίνει έμφαση στην ικανότητας μιας ομάδας να πάρει αυτό που θέλει δίχως να ενθουσιάσει τα πλήθη με την απόδοσή της. Υπάρχουν όμως και παιχνίδια σαν το χθεσινό στο «Κλ. Βικελίδης» όπου ο Άρης έπαιξε ή μάλλον λειτούργησε σαν κυρίαρχος του παιχνιδιού. Σε σημείο μάλιστα το τελικό αποτέλεσμα να είναι ελαχίστως αντιπροσωπευτικό της εξέλιξης του αγώνα γιατί αυτό το 2-1 στοιχειοθέτησε προφανώς μια σπουδαία νίκη αλλά ήταν ό,τι λιγότερο θα μπορούσε να πάρει ο Άρης αλλά και να πάθει ο Ολυμπιακός.
Η εικόνα του σκυθρωπού Χοσέ Λουίς Μεντιλίμπαρ… δίπλα σ’ αυτή του χαμογελαστού Άκη Μάντζιου στις καθιερωμένες δηλώσεις των προπονητών ήταν η αλήθεια της αναμέτρησης ως προς τα συναισθήματα που αναδείχθηκαν στη διάρκεια της αλλά και τον ρόλο της κάθε ομάδας. Γιατί οι «κίτρινοι» κυριάρχησαν σε κάθε τομέα του παιχνιδιού στηριζόμενοι στον αθλητικό εγωισμό, την ποιότητα αλλά και την τακτική προσήλωση των ποδοσφαιριστών στο πλάνο που είχε καταστρωθεί.
Για παράδειγμα, η αδυναμία του αντιπάλου στην αριστερή πτέρυγα δεν είχε απλά εντοπιστεί αλλά έγινε στόχος και ανέδειξε τον νεαρό Κλέιτον Ντιαντί σ’ ένα από τα πρόσωπα του αγώνα. Η αντίστοιχη του Ολυμπιακού στην transition άμυνα ήταν ένα σημείο πάνω στο οποίο πάτησε ο Μανού Γκαρθία για να εξελιχθεί σε πρωταγωνιστής έχοντας την υποστήριξη των Μόντσου, Σιφουέντες.
Ο Άρης πρώτα «κλείδωσε» τον Ολυμπιακό και μετά τον νίκησε με το χαμηλότερο δυνατό σκορ βάσει του αριθμού των τελικών προσπαθειών του σε συνδυασμό με τον αντίστοιχο των Πειραιωτών. Είναι χαρακτηριστικό το γεγονός ότι σε ροή αγώνα και σε χρονική διάρκεια 96 λεπτών ο Ολυμπιακός περιορίστηκε στις δύο στιγμές και μάλιστα η μία εξ’ αυτών ήταν η τελευταία του αγώνα με τη μείωση του σκορ από τον Ελ Κααμπί. Δεν μπορούσε να βρει χώρους δημιουργίας, αναγκάστηκε να κινείται περιμετρικά της περιοχής και η επιθετική έκφρασή του δεν διέφερε σε πολλά με την αντίστοιχη της περασμένης εβδομάδας με τον Παναιτωλικό στο «Καραϊσκάκη».
Τα γεμίσματα ήταν… βούτυρο στο ψωμί του κεντρικού αμυντικού διδύμου του Άρη το οποίο ουσιαστικά τελείωσε τη δουλειά που ξεκίνησαν οι πλάγιοι μπακ αλλά και οι τρεις στον άξονα. Ούγκο Μάγιο και Μάρτιν Φρίντεκ δεν είχαν την παραμικρή δυσκολία διαχείρισης της επιθετικότητας των winger του Ολυμπιακού, τους πήγαν εκεί που ήθελαν και μάλιστα ο πρώτος είχε την άνεση να συμμετέχει και στην επιθετική έκφραση της ομάδας του.
Προφανώς το γρήγορο γκολ έπαιξε ρόλο στην ψυχολογία των ποδοσφαιριστών του Άρη. Τους απελευθέρωσε, κυρίως όμως πρόσφερε τη δυνατότητα διαχείρισης του παιχνιδιού. Πιθανότατα, στον Ολυμπιακό συνέβη το ακριβώς αντίθετο ή τουλάχιστον αυτό έδειξε η εικόνα. Βάσει της τελευταίας οι «κίτρινοι» θα έπρεπε να είχαν τελειώσει τη δουλειά πριν μπει το παιχνίδι στο τελευταίο 20λεπτο γιατί είχαν ένα σωρό ευκαιρίες για να το κάνουν με κορυφαίες τις δύο του Λορέν Μορόν. Ο Ισπανός διατήρησε την παράδοση που ήδη χτίζει σε παιχνίδια σαν το χθεσινό, χθες θα μπορούσε να είχε ξεφύγει και με διαφορά στον πίνακα των πρώτων σκόρερ του Πρωταθλήματος.
Εν τέλει, υπάρχουν συγκεκριμένα συμπεράσματα για την ομάδα που έφτιαξε φέτος ο Άρης και το βασικότερο όλων είναι η προσθήκη ποιότητας σε όλα τα σημεία του γηπέδου. Ειδικά στον άξονα όπου το επίπεδο ανταγωνισμού εκτοξεύτηκε στα ύψη, σε σημείο που ο άλλοτε βασικός και αναντικατάστατος Βλάντιμιρ Νταρίντα επιλέγεται από τον πάγκο για να συμβάλλει με τα τρεξίματα και την προσωπικότητά του.
Μόνο που αυτή η ομάδα θα χρειαστεί κι άλλον χρόνο για να αποκτήσει την απαραίτητη συνοχή. Αυτό ισχύει για όλους. Στη δε διάρκεια της διαδικασίας θα υπάρξουν κακοτοπιές σαν αυτή στην Κρήτη απέναντι στον ΟΦΗ οι οποίες δεν χωνεύονται εύκολα αλλά και ευχάριστες νύχτες όπως η χθεσινή με τον Ολυμπιακό.