Ο Αντώνης Καρπετόπουλος γράφει για το Άρσεναλ – Ολυμπιακός (2-0), εξηγεί πού το ματς κατά την γνώμη του κρίθηκε, θυμάται τον Θόδωρο Νικολαϊδη κι απαντά στην ερώτηση αν ο Μεντιλίμπαρ άργησε να κάνει αλλαγές.
- Τρόμαξε τον Αρτέτα
- Το σημείο-κλειδί
- «Ο Θρύλος Αγγλία»
- Διαφορά επιπέδου
Η καλύτερη ίσως στιγμή του Ολυμπιακού στο χθεσινό του ματς με την Άρσεναλ είναι ο τρόπος που αντιμετωπίστηκε από τους παίκτες και τον προπονητή του το αποτέλεσμα: κανείς από όσους μίλησαν δεν στάθηκε στην πραγματικά καλή εμφάνιση και όλοι δήλωσαν ότι δεν είναι ευχαριστημένοι. Αυτό δείχνει ότι ο Ολυμπιακός δεν βρίσκεται στο Champions League για την χαρά της συμμετοχής και πρέπει να δημιουργεί μια κάποια αισιοδοξία για την συνέχεια. Ο βαθμός δυσκολίας είναι τεράστιος – κι έγινε κατανοητό και χθες – αλλά πίστη υπάρχει. Ο Ολυμπιακός, όπως είπε και ο κόουτς Μεντιλίμπαρ θα παλέψει σε όλα τα ματς. Κι ό,τι βγει.
-
Αρσεναλ – Ολυμπιακός 2-0: Τα κανόνια σίγησαν, αλλά ήταν άσφαιρος…
Τρόμαξε τον Αρτέτα
Κανείς δεν μπορεί να πει ότι ο Ολυμπιακός δεν πάλεψε και χθες. Η ήττα του με 2-0 διαμορφώθηκε με ένα γκολ του Σάκα στις καθυστερήσεις: το ματς ήταν ανοιχτό και ο πρωταθλητής είχε τις ευκαιρίες του – ο τερματοφύλακας των γηπεδούχων Νταβίντ Ράγια ήταν από τους καλύτερους και σαφώς αποτελεί παράσημο για τον Ολυμπιακό ότι ο κόουτς Αρτέτα υποχρεώθηκε να κάνει πέντε αλλαγές για να βοηθήσει την ομάδα του να κρατήσει το αποτέλεσμα αλλάζοντας μεταξύ άλλων δυο αμυντικούς κι ένα κόφτη! Στο 58΄ο Αρτέτα υποχρεώθηκε να βάλει τον πιο έμπειρο Τίμπερ αντί του Γουάιτ για να περιορίσει τον Ποντένσε που αλώνιζε (και μαζί του και τον Ντέγκλαν Ράις αντί του Μερίνο για καλύτερη κάλυψη στη μεσαία γραμμή) και στο 75΄όταν ο Γκάμπριελ ένοιωσε κάποιες ενοχλήσεις έριξε αστραπιαία στο ματς τον Μοσκέρα γιατί στο μεταξύ ο Μεντιλίμπαρ είχε βάλει τον Ταρέμι και ο Αρτέτα δεν ήθελε να ρισκάρει το παραμικρό.
Δυστυχώς για τον Ολυμπιακό από τον τεράστιο και πανάκριβο πάγκο της Άρσεναλ ήρθαν στο τέλος και ο Έζε κι ο σκόρερ του δεύτερου γκολ Σάκα (αντί των Μαρτινέλι και Τροσάρ): ο Αρτέτα ήταν σε αναμμένα κάρβουνα καθώς δυο προηγούμενες ήττες της ομάδας του από τον Ολυμπιακό το επέβαλαν. Αυτή ήταν η μια λεπτομέρεια που έπαιξε ρόλο. Η άλλη ήταν το πολύ καλό ξεκίνημα της Αρσεναλ ή το μέτριο ξεκίνημα του Ολυμπιακού: το ποτήρι είναι μισογεμάτο ή μισοάδειο, αλλά ό,τι και να πεις το κακό ήταν ότι ο πρωταθλητής Ελλάδος βρέθηκε να χάνει στο 12΄από γκολ του Μαρτινέλι. Και η δουλειά του έγινε από νωρίς αρκετά δύσκολη αφού δεν είναι ποτέ εύκολο ένα ματς σε τεντωμένο σχοινί.
Το σημείο-κλειδί
Αυτό ήταν και το σημείο – κλειδί του αγώνα: έγινε κατανοητό στο τέλος του και το επεσήμανε και ο Μεντιλίμπαρ. Η Αρσεναλ μπήκε στο ματς με τέρμα το γκάζι: η πρώτη της ευκαιρία καταγράφεται πριν το συμπλήρωμα δυο λεπτών αγώνα όταν ο Μαρτινέλι μόνος απέναντι στον Τζολάκη έστειλε την μπάλα άουτ. Ακολούθησε ένα γεμάτο δεκαπεντάλεπτο πίεσης που είχε να κάνει με δυο πολύ συγκεκριμένους λόγους: με το κακό ξεκίνημα του Οτέγκα και με την δυσκολία να μπουν γρήγορα στο ματς οι Εσε και Ντάνι Γκαρθία που ο Μεντιλίμπαρ διάλεξε για να παίξουν πίσω από τον Τσικίνιο. Ο Ορτέγκα έχει προβλήματα και στις διαγώνιες καλύψεις (κάνει αυτό το λάθος ακόμα και στα ματς του ελληνικού πρωταθλήματος) και στο κατέβασμα της μπάλας: συνήρθε σχετικά γρήγορα, αλλά το κακό είχε γίνει. Ο Εσε και ο Γκαρθία προσπαθούσαν απλά να καλύψουν χώρους κι όχι να βγουν στην μπάλα ξοδεύοντας και κάποιο φάουλ κι αυτό γίνεται ενώ ο Ολυμπιακός έχει μπει να κάνει το παιγνίδι του πιέζοντας ψηλά.
Ο Ολυμπιακός δεν αμύνθηκε ψηλά παίζοντας με την άμυνα στην σέντρα: απλά ανέβαινε σε όλο το ματς πολύ θαρραλέα όταν είχε την μπάλα και προσπαθούσε να χτίσει επιθέσεις. Όταν κάνεις μια τέτοια επιλογή οι δυο κόφτες πρέπει να ελέγξουν και την μπάλα και την κίνηση των αντιπάλων: ο Εσε και ο Γκαρθία ζορίστηκαν. Το αποτέλεσμα ήταν ο Εντεγκαρντ να κάνει ό,τι θέλει (ήταν μακράν ο καλύτερος των γηπεδούχων) καθώς κανείς δεν ασχολήθηκε μαζί του: ίσως ο Μεντιλίμπαρ να μην τον περίμενε καν στο αρχικό σχήμα των γηπεδούχων αφού δηλωνόταν τραυματίας. Από την άλλη είναι αλήθεια πως από την αρχή της σεζόν ο Ολυμπιακός έχει κάποια ζητηματάκια στο ξεκίνημα των ημιχρόνων και στο ελληνικό πρωτάθλημα: αργεί να μπει στα ματς κι όι μόνο γιατί δεν σκοράρει. Στη Λεωφόρο δέχτηκε το γκολ από τον ΠΑΟ στο 47΄και στο ματς με τον Λεβαδειακό οι πρώτες ευκαιρίες ήταν και στα δυο ημίχρονα των φιλοξενούμενων.
«Ο Θρύλος Αγγλία»
Πέρα από αυτό ό,τι συμβαίνει μετά το πρώτο τέταρτο είναι για τον Ολυμπιακό πολύ καλό. Η αλήθεια είναι πως κάποιες αντεπιθέσεις της Αρσεναλ με εκφραστή και τον Γιόκερες ήταν αρκετά επικίνδυνες: ο Τζολάκης χρειάστηκε (και δεν θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά) ενώ ο Ρέτσος και ο Πιρόλα έπρεπε να είναι άψογοι και ήταν. Αλλά ο Ολυμπιακός απάντησε στους Κανονιέρηδες με τον δικό του τρόπο. Ειδικά μετά το πέρασμα του Σιπιόνι αντί του Γκαρθία (που ανέβηκε στην επανάληψη, αλλά δεν έχει ακόμα σχέση με τον περσινό σοφό παίκτη), και την είσοδο του Ταρέμι αντί του φλύαρου Ζέλσον, ο Ολυμπιακός κατάφερε να κάνει κατοχή μπάλας και να κλείσει και να πιέσει την Αρσεναλ όσο καμία ομάδα φέτος στην έδρα της. Το 4-4-2 στο οποίο κατέληξε ο Μεντιλίμπαρ μετά τις πρώτες του αλλαγές, με τον Ποντένσε να τρομοκρατεί τον Γουάιτ και τον Τσικίνιο να παίζει κάτι σαν δεξί εξτρέμ δίνοντας το πλάτος του γηπέδου στον Κοστίνια για να σεντράρει, δημιούργησαν μια εικόνα παιγνιδιού εντελώς εγγλέζικη: θυμήθηκα τον Θόδψρο Νικολαϊδη και τον τίτλο «ο Θρύλος Αγγλία» που έβαζε συχνά στο Φως. Για ένα γεμάτο εικοσάλεπτο ήταν σαν να βλέπεις παλιό ματς του αγγλικού πρωταθλήματος όπου ένας γεμάτος ενέργεια φιλοξενούμενος στριμώχνει τον γηπεδούχο που υποχρεώνεται να αμυνθεί μαζικά.
Αργησε ο Μεντιλίμπαρ να κάνει τις άλλες τρεις αλλαγές; Από την στιγμή που τις έκανε στο 86΄ναι. Αλλά και ο Βάσκος έβλεπε αυτό που βλέπαμε όλοι μας, ότι δηλαδή ο Ολυμπιακός πίεζε, ήταν μέσα στο ματς, έψαχνε αυτή την μια φάση που θα του έδινε την ισοφάριση και προφανώς δεν ήθελε να πειράξει τίποτα. Ο Ολυμπιακός φάσεις βρήκε τρεις: στην πρώτη ο Ράγια σταμάτησε μετά τον Ποντένσε στο πρώτο ημίχρονο και τον Τσικίνιο. Στη δεύτερη ένα γκολ του ίδιου παίκτη του Ολυμπιακού ακυρώθηκε από το VAR ως οφσάιντ κι ενώ 3500 χιλιάδες οπαδοί του Ολυμπιακού που ήταν στο γήπεδο ακούστηκαν σε όλο το Λονδίνο. Στην τρίτη μια κεφαλιά του Ελ Καμπί δεν είχε την δύναμη που χρειαζόταν.
Ο Ολυμπιακός από την στιγμή που ισορρόπησε και κράτησε την μπάλα άφησε στην Αρσεναλ λίγα: δυο καλές αντεπιθέσεις που ο Τροσάρ ολοκλήρωσε άσχημα (προέκυψαν γιατί ο Έντεγκαρντ είχε εμπνεύσεις και στο δεύτερο ημίχρονο) και η γνωστή επικινδυνότητα στις στημένες φάσεις δεν συνιστούν σοβαρή πίεση – το δεύτερο γκολ ήρθε στο τέλος, κόντρα στην ροή του ματς και εξαιτίας ενός λάθους του κατά τα άλλα πολύ καλού Τζολάκη. Αντίθετα πάντως από άλλα ματς του Ολυμπιακού στο Λονδίνο ο τερματοφύλακας του πρωταθλητή δεν ήταν ο MVP του: υπήρξαν καλύτεροι. Ο Ποντένσε τρόμαξε τον Αρτέτα. Ο Κοστίνια κάνει ειδικά μετά το δύσκολο 15λεπτο της αρχής ένα σπουδαίο ματς. Το δίδυμο Ρέτσος – Πιρόλα είναι άψογο. Ο Τσικίνιο είναι πολύ καλός και τακτικά. Ο Σιπιόνι και ο Ταρέμι ανέβασαν τον Ολυμπιακό λίγο ψηλότερα. Ο Ελ Καμπί επέβαλε στα στόπερ της Αρσεναλ να μην τον χάσουν από τα μάτια τους. Όπως έγραφα μια μέρα πριν το ματς αυτά είναι παιγνίδια που πρώτα από όλα χρειάζεται οι παίκτες να κάνουν τον καλύτερο παιγνίδι τους: αν ο Ολυμπιακός είχε δυο τρεις ακόμα διακριθέντες ίσως έπαιρνε και αποτέλεσμα.
Διαφορά επιπέδου
Η διαφορά επιπέδου με τις ομάδες της Premier League που διεκδικούν τρόπαια είναι τεράστια: δεν πρέπει να το ξεχνάμε. Πέρυσι η Τσέλσι ήρθε με τους αναπληρωματικούς της στο ΟΑΚΑ και διέλυσε τον ΠΑΟ, ενώ η μετριότατη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ κέρδισε στο Ολντ Τράφορντ εύκολα ένα αξιοπρεπή ΠΑΟΚ. Ο Ολυμπιακός στάθηκε πολύ καλά. Και θύμωσε που έχασε. Κι αυτό μπορεί να είναι μόνο καλό για την συνέχεια αρκεί να είναι λίγο πιο προσεχτικός και λίγο καλύτερα προετοιμασμένος. Και για το πώς θα μπει στο ματς και για το πώς θα το τελειώσει…