O Αντώνης Καρπετόπουλος γράφει για την νίκη του Ολυμπιακού που είναι νίκη σημαντική αλλά και καμπανάκι συναγερμού ενόψει Αρσεναλ καθώς και για την εικόνα ενός διαιτητή που μοιάζει για είκοσι περίπου λεπτά να περιμένει να γίνει κάποιο θαύμα αντί να πάρει μια απόφαση…
Ομολογώ πως περίμενα με μεγάλη περιέργεια το ματς του Ολυμπιακού με τον Λεβαδειακό για δυο λόγους. Ο πρώτος έχει να κάνει με τον Λεβαδειακό: είναι μια από τις πιο ενδιαφέρουσες ομάδες του πρωταθλήματος και από τις λίγες που διεκδικούν νίκες εκτός έδρας χωρίς ο τρόπος τους να είναι το γνωστό «ταμπούρι». Η επιμονή του Λεβαδειακού να ψάχνει γκολ και μάλιστα μέχρι το τέλος των αγώνων του φάνηκε στα παιγνίδια με τον ΠΑΟ στην Λεωφόρο αλλά και στο ματς με την ΑΕΛ για το κύπελλο: και στα δύο η ομάδα του Νίκου Παπαδόπουλου βρίσκει γκολ στις καθυστερήσεις – πράγμα που δείχνει καλή νοοτροπία.
Ο δεύτερος λόγος είχε να κάνει με τις φωνές του κόουτς Μεντιλίμπαρ στους παίκτες του μετά το παιχνίδι του Ολυμπιακού στην Τρίπολη μεσοβδόμαδα: παρά την νίκη κόντρα στον πάντα δύσκολο Αστέρα ο Βάσκος είχε δείξει δυσαρεστημένος κι αυτή του την δυσαρέσκεια την επανέλαβε και στις καθιερωμένες δηλώσεις του πριν το ματς με τον Λεβαδειακό. Αλλά πέρα από διαπιστώσεις προφανώς χρειάζονται κι άλλα πράγματα: χθες και ο ίδιος και η ομάδα του έκαναν λίγα και για αυτό προέκυψε και το θρίλερ που είδαμε. Ο Ολυμπιακός κέρδισε τελικά με 3-2, αλλά ενώ η νίκη του είναι για κάμποσους λόγους πολύτιμη, η εικόνα του προβληματίζει. Για την ακρίβεια το ματς είναι σαν το γνωστό ποτήρι που μπορείς να το δεις μισογεμάτο και μισοάδειο ταυτόχρονα.
Νίκη με σημασία και χάρη στο rotation
Πρώτα ας επισημανθούν τα καλά. Ο Ολυμπιακός κέρδισε και σε μια στιγμή που το πρόγραμμα όλων των διεκδικητών του πρωταθλήματος δυσκολεύει κάθε νίκη είναι χρησιμότατη. Μια ισοπαλία πριν από ένα ματς με τον ΠΑΟΚ στην Τούμπα θα δημιουργούσε σοβαρές πιθανότητες ο προπονητής να μείνει πολλούς βαθμούς πίσω από όποιον συγκάτοικό του στην κορυφή κάνει δυο νίκες στα δύο επόμενα ματς. Είναι μόλις η πέμπτη αγωνιστική του πρωταθλήματος αλλά είναι τέτοια η φύση του πρωταθλήματος που αν βρεθείς να κυνηγάς ένα πρωτοπόρο από νωρίς η δυσκολία του ξαφνικά μεγαλώνει. Η νίκη αυτή δίνει στον Ολυμπιακό ένα σημαντικό +4 σε σύγκριση με τους βαθμούς που έχει κάνει στα αντίστοιχα περσινά ματς. Αγωνιστικά είναι πολύ σημαντικό ότι σε δεύτερο σερί ματς πρωταθλήματος ο Ολυμπιακός αντιδρά: ισοφάρισε τον ΠΑΟ στις καθυστερήσεις και πάλι στις μεγάλες χθεσινές καθυστερήσεις πήρε την νίκη.
Η αντίδρασή του εντός του ματς κάθε φορά που ο Λεβαδειακός ισοφάριζε είναι ό,τι πιο ενδιαφέρον είχε χθες να δείξει. Προηγήθηκε επίσης στο πρώτο ημίχρονο (σπάνιο φέτος) και με γκολ που σημείωσε ο Ρέτσος από εκτέλεση κόρνερ του Μουζακίτη: όλα αυτά δεν έχουν ξαναγίνει – ο Ολυμπιακός έχει μεγάλο πρόβλημα με την εκμετάλλευση των κόρνερ από πέρυσι. Δεν πρέπει επίσης να περάσει χωρίς επισήμανση ότι πέτυχε τρία γκολ χωρίς να σκοράρει ο Ελ Καμπί (γεγονός που δείχνει ότι η επίθεσή του δεν είναι τόσο εξαρτημένη από τον φορ της), αλλά και ότι σκόρερ των δυο γκολ ήταν ο Τσικίνιο, που δεν ξεκίνησε στο ντέρμπι με τον ΠΑΟ και στο ματς κυπέλλου με τον Αστέρα πράγμα που δείχνει πως το rotation αποδίδει. Αλλά κάπου εδώ τελειώνουν τα καλά νέα και πάμε στα άλλα.
Προβληματάκια που δεν κρύβονται
Ο Ολυμπιακός, καθώς η χρονιά τρέχει εμφανίζει προβληματάκια, που πρέπει ο προπονητής του να αντιμετωπίσει πριν μεγαλώσουν. Πρώτα από όλα στην άμυνα. Είναι το τρίτο σερί ματς που δέχεται γκολ κι αυτό ενόψει του παιχνιδιού με την Αρσεναλ στο Λονδίνο είναι πολύ αντηχητικό σημάδι. Εχω την υποψία πως η καλή σχετικά λειτουργία της άμυνας στα πρώτα ματς υπήρξε και γιατί οι αντίπαλοι ήταν σαφώς κατώτεροι, και γιατί οι συγκυρίες βοήθησαν (η Πάφος πχ έμεινε με 10 παίκτες) και γιατί, απόντος πλέον του Κάρμο, ο Πιρόλα και ο Ρέτσος κυρίως έπαιξαν στα «κόκκινα»: όσο η σεζόν προχωρά και όλα πρέπει να γίνονται περισσότερο διαδικαστικά κάποιες δυσκολίες φαίνονται πιο πολύ. Όπως και όταν μια ομάδα κολλάει στην επίθεση έτσι και στην άμυνα όταν κάτι δεν λειτουργεί υπάρχει και θέμα ατομικής απόδοσης και μηχανισμών. Η απόδοση του Κοστίνια δεν είναι η καλύτερη κι αυτό φαίνεται: χθες έγινε αλλαγή αλλά ούτε κι ο Ροντινέι αμυντικά έλαμψε. Ο Ορτέγκα έχει τα πάνω του και τα κάτω του και δεν είναι καλό που ο Μεντιλίμπαρ δεν βλέπει τον Μπρούνο όσο θα πρεπε.
Αλλά χθες ειδικά, απέναντι σε μια ομάδα που χρησιμοποιούσε πολύ τα εξτρέμ της, η άμυνα του Ολυμπιακού έπαιζε με ακραίους αμυντικούς εντελώς ακάλυπτους: ο Στρεφέτσα και ο Ποντένσε δεν γύρισαν ποτέ να δουν τι συμβαίνει παρά μόνο σε περιπτώσεις που ο Ολυμπιακός περίμενε τον αντίπαλό του ως σύνολο. Προβληματίζουν και οι χαφ. Ο Ολυμπιακός έχει πολλούς και ο Μεντιλίμπαρ τους αλλάζει διαρκώς, αλλά είναι δύσκολο να πεις ποιοι αξίζουν την φανέλα του βασικού. Ο Μουζακίτης χθες είχε στα σημεία τεράστια προσφορά (χτυπά το κόρνερ του 1-0, προκαλεί με σουτ το γκολ του 2-1, κάνει και μια σωτήρια επέμβαση νωρίς στο 0-0) αλλά με τον Εσε δίπλα του σπανίως δένουν. Ο Γκαρθία είναι κομμάτι ντεφορμέ και σπανίως προσφέρει ως αλλαγή. Ο Σιπιόνι χτύπησε στο μόνο ματς που χρησιμοποιήθηκε κι ενώ έδειξε καλά στοιχεία. Ο Νασιμένο ψάχνεται. Κάπως έτσι προέκυψε χθες μια μεσαία γραμμή που κατάφερε κάτι ιστορικό – διότι περί κατορθώματος πρόκειται: να έχει κάνει ο Λεβαδειακός με τους Τσοκάι, Κωστή, Τσιμπόλα, Λαγιός και Παλάσιος μεγαλύτερη κατοχή μπάλας στο Καραϊσκάκη (47%-53%) κι ένας μέσος του που ήρθε από τον πάγκο, ο Γκούμας, να βρίσκει γκολ ισοφάρισης κι ενώ ο Μεντιλίμπαρ έχει κάνει τέσσερις αλλαγές και η ομάδα του θα έπρεπε να έχει αθλητική φρεσκάδα!
Περιμένοντας την επιφοίτηση
Θέλω να επισημάνω κάτι που έχει σχέση με όσα έγιναν με το VAR. Δεν είναι η πρώτη φορά που χαλάει – έχει ξανασυμβεί και θα ξανασυμβεί γιατί όταν μιλάμε για μηχανήματα (ακόμα και υπερσύγχρονα) αυτά συμβαίνουν. Τον λυπήθηκα τον διαιτητή Κατσικογιάννη για αυτό που του συνέβη: η ταραχή του έδειξε πόσο δύσκολη θα ήταν η διαιτησία χωρίς VAR. Αλλά από την άλλη, όταν ξέρεις από το πρώτο ημίχρονο ότι υπάρχει πρόβλημα, φωνάζεις τους συνεργάτες σου και τους εξηγείς ότι δεν υπάρχει VAR, οι αποφάσεις θα πρέπει να είναι δικές τους και μόνο και για αυτό πρέπει να είναι πιο προσεχτικοί. Και διευθύνεις το ματς σαν VAR να μην υπάρχει: δεν στέκεσαι στο κέντρο του γηπέδου σαν να περιμένεις την επιφοίτηση του Αγίου Πνεύματος και να γίνει ένα θαύμα για να διαλευκανθεί από μόνη της η δύσκολη όντως φάση της ισοφάρισης του Λεβαδειακού. Και δεν χάνεις τον μπούσουλα με τις καθυστερήσεις: διαιτητής είσαι, κι όχι κάποιος που πάει στο γήπεδο για να δει τηλεόραση.
Βέβαια ομολογώ πως η σκηνή ήταν τρομερά συμβολική. Αφού είχαμε την μεγαλύτερη, στην πραγματικότητα άνευ λόγου, διακοπή αγών, η μπάλα στήθηκε στη σέντρα κι ο Τσικίνιο χρειάστηκε ένα λεπτό για το 3-2 που ήταν το ωραιότερο γκολ του αγώνα. Και συγχρόνως μια ωραία υπενθύμιση πως το VAR έχει πλάκα, προκαλεί συζητήσεις, βοηθά, μπορείς να το θεωρείς εργαλείο δικαιοσύνης ή να το σιχαίνεσαι, αλλά το ποδόσφαιρο συνολικά είναι κάτι άλλο. Το ποδόσφαιρο είναι ο Τσικίνιο που νταϊλίδικα παίρνει την μπάλα, κάνει το 3-2 και θυμίζει ότι για κάποιους λόγους ο Ολυμπιακός είναι πρωταθλητής. Ενας είναι πως μπορεί να κερδίσει ακόμα κι ένα ματς στο οποίο έχουν συμβεί του κόσμου τα απίθανα…