Ο Βασίλης Σαμπράκος γράφει για το ΑΕΚ – Παναθηναϊκός της Κυριακής και την διαφορετική στρατηγική του Ματίας Αλμέιδα από αυτή του Ντιέγκο Αλόνσο.
Στο ποδόσφαιρο, δηλαδή σε μια αναμέτρηση μεταξύ δύο ομάδων, δεν μπορείς ποτέ να κοιτάζεις μόνο τη μια ομάδα και να μιλάς για την απόδοσή της δίχως να λαμβάνεις υπόψη το τι έκανε και τι προσπαθούσε να κάνει την ίδια στιγμή ο αντίπαλος. Το βράδυ της Κυριακής στη Νέα Φιλαδέλφεια δεν έπαιζε μόνη της η ΑΕΚ στο α’ ημίχρονο, όταν επιτέθηκε και κατάφερε να πάρει προβάδισμα στο σκορ. Και στο β΄ημίχρονο δεν έπαιζε μόνος του ο Παναθηναϊκός, όταν κράτησε την μπάλα και επιτέθηκε ψάχνοντας το γκολ. Στο α’ έπαιζε και ο Παναθηναϊκός. Στο β’ έπαιζε και η ΑΕΚ.
Στον αγωνιστικό χώρο της Νέας Φιλαδέλφειας μπήκαν δύο ομάδες που είχαν διαφορετική στρατηγική. Η ΑΕΚ μπήκε με την ιδέα ότι για να αυξήσει τις πιθανότητες να επικρατήσει θα έπρεπε να παίξει στην μέγιστη ένταση, “σαν να μην υπάρχει αύριο”, κατά την διάρκεια του πρώτου ημιχρόνου. Και απέναντι σε αυτό ο Παναθηναϊκός, ο οποίος την περίμενε αυτή την ένταση όπως είχαμε ακούσει από τον Ντιέγκο Αλόνσο, είχε επιλέξει να κάνει δύο πράγματα: να επιχειρήσει να ισοσκελίσει την ένταση και την επιθετικότητα στις μονομαχίες, και να επιχειρήσει να κυκλοφορήσει την μπάλα στο δικό του μισό απέναντι στην “man to man” άμυνα της ΑΕΚ με όραμα να σπάσει το πρέσινγκ και να επιτεθεί σε κενούς χώρους ή σε καταστάσεις “ένας εναντίον ενός”. Το plan b για την επιθετική ανάπτυξη ήταν οι άμεσες επιθέσεις, από τον Ντραγκόφσκι προς τον Ιωαννίδη ή τους πλάγιους επιθετικούς.
Η εικόνα του πρώτου ημιχρόνου λέει ότι οι ποδοσφαιριστές του Ματίας Αλμέιδα κατάφεραν να εκφράσουν πιο αποτελεσματικά την τακτική του προπονητή τους στο γήπεδο. Έτσι επικράτησαν στις μονομαχίες, κατάφεραν να πάρουν την μπάλα από τον Παναθηναϊκό στο δικό του μισό και να απειλήσουν, κατάφεραν να κυκλοφορήσουν την μπάλα στο δικό του μισό επενδύοντας στις “ένας εναντίον ενός” ή “δύο εναντίον δύο” καταστάσεις και μέσα από μια τέτοια ολοκλήρωση επίθεσης πέτυχαν γκολ. Ο Παναθηναϊκός ήξερε τι ήθελε να κάνει. Δεν ήταν όμως έτοιμος να το κάνει αποτελεσματικά.
Η εικόνα του δεύτερου ημιχρόνου λέει ότι οι ποδοσφαιριστές του Αλμέιδα κατάφεραν να πλησιάσουν περισσότερο, συγκριτικά με αυτούς του Ντιέγκο Αλόνσο, σε αυτό που επιδίωξε με την τακτική ο προπονητής. Η ΑΕΚ, που άρχισε να μένει από ενέργεια λόγω του εκρηκτικού πρώτου ημιχρόνου, άρχισε να δίνει γήπεδο στον Παναθηναϊκό – δηλαδή να του επιτρέπει να περνά στο δεύτερο στάδιο ανάπτυξης των επιθέσεων χωρίς πίεση. Όμως δεν του έδινε την ευκαιρία να ολοκληρώσει τις επιθέσεις με εκτέλεση από προνομιακή θέση και κατάσταση παιχνιδιού. Και όταν είδε τον Παναθηναϊκό να ανεβαίνει ψηλότερα στο τερέν για να πρεσάρει στην μπάλα, η ΑΕΚ άρχισε να σημαδεύει τον Πιερό, κι εκείνος ήταν έτοιμος να νικήσει στις μονομαχίες στον αέρα και να “κατεβάσει” τη μπάλα ώστε να βοηθήσει την ομάδα του να κρατήσει τη μπάλα σε αυτό το παιχνίδι των άμεσων επιθέσεων, οι οποίες δεν ευνοούν την μεγάλη κατοχή της μπάλας από μια ομάδα. Η εικόνα του δεύτερου ημιχρόνου λέει ότι ο Παναθηναϊκός κατάφερε να εκφράσει την τακτική του Αλόνσο, αλλά το ίδιο κατάφερε και η ΑΕΚ: να εκφράσει την αλλαγή τακτικής από τον Αλμέιδα.
Παρακολουθώντας το παιχνίδι έμενες με την αίσθηση ότι σε ένα ντέρμπι νικήτρια αναδείχθηκε η ομάδα με την πιο αποτελεσματική στρατηγική. Διαβάζοντας βαθύτερα καταλήγεις στο συμπέρασμα ότι νικήτρια αναδείχθηκε η ομάδα που είναι καλύτερα συνεννοημένη με τον προπονητή της. Και είναι φυσιολογικό να είναι καλύτερα συνεννοημένη μια ομάδα που βρίσκεται στον τρίτο χρόνο λειτουργίας της με τον ίδιο προπονητή συγκριτικά με την ομάδα που διανύει το πρώτο της τρίμηνο με τον νέο προπονητή της.
Αυτή της Κυριακής ήταν με σιγουριά η καλύτερη βραδιά του Ματίας Αλμέιδα μέχρι τώρα στη σεζόν. Όχι όμως ότι οι προηγούμενες στο πρωτάθλημα δεν ήταν καλές. Το β’ ημίχρονο του Παναθηναϊκού ήταν το καλύτερο του Παναθηναϊκού στο πρωτάθλημα στις ημέρες του Ντιέγκο Αλόνσο. Και όταν λαμβάνεις υπόψη ποιος ήταν ο αντίπαλος και πού γινόταν το παιχνίδι δίνεις μεγαλύτερη αξία σε αυτή την απόδοση διότι υπάρχει η υπεραξία της ανθεκτικότητας που έβγαλε ο Παναθηναϊκός, ο οποίος κατάφερε να ανασυγκροτηθεί, να επικρατήσει στις μονομαχίες και να επιτεθεί στη Νέα Φιλαδέλφεια παρότι βρισκόταν πίσω στο σκορ.
Είναι ποδόσφαιρο. Πρέπει να δίνεις σημασία σε όλες τις πτυχές μιας αναμέτρησης αν θέλεις να δεις σε υψηλή ευκρίνεια την εικόνα του παιχνιδιού. Είναι προφανές ότι η ΑΕΚ κέρδισε πολλά από αυτό το ματς, τα οποία δεν είναι μόνο σχετικά με την ψυχολογία και την βαθμολογία της αλλά και σχετικά με τη συνεισφορά του νέου σέντερ φορ της, και είναι σχετικά με το α’ ημίχρονο του Ρομπέρτο Περέιρα, με την αυταπάρνηση που έδειξε ο πρώην “φευγάτος” Πινέδα, και με την πολύ καλή απόδοση του “αναπληρωματικού” Κάλενς. Και ο Παναθηναϊκός όμως είχε οφέλη: καλύτερη τοποθέτηση στο τερέν σε επίθεση και άμυνα στο β’ ημίχρονο, κατακόρυφη άνοδος του Τετέ όταν έγινε “10άρι” και πολλά υποσχόμενες συνεργασίες με τον Ουναΐ, μεγαλύτερη ισορροπία στις τέσσερις φάσεις του παιχνιδιού στο β’ ημίχρονο, καλύτερες συνεργασίες μεταξύ ποιοτικών ποδοσφαιριστών που αρχίζουν να μαθαίνουν ο ένας το παιχνίδι του άλλου και να βάζουν στο υποσυνείδητό τους τις αρχές του παιχνιδιού του Αλόνσο.
Ποιος από τους δύο αντιπάλους της Κυριακής θα εκμεταλλευτεί καλύτερα τα οφέλη που αποκόμισε από αυτό το ντέρμπι; Υπομονή, εντός του Οκτωβρίου θα μας το έχουν δείξει.