Με αφορμή την μεγάλη γιορτή στο Καλλιμάρμαρο, Ο Αντώνης Καλκαβούρας υποκλίνεται στο μεγαλείο του τεράστιου παράγοντα που οραματίστηκε και υλοποίησε την εκτόξευση του μπασκετικού Παναθηναϊκού και διηγείται μία ιστορία που περιγράφει την σπάνια απλότητά του.
Άνοιξη 2004. Σωτήριον αθλητικό έτος για την Ελλάδα, που λίγους μήνες αργότερα θα κατακτούσε το Euro στην Πορτογαλία (αλήθεια, ποιος να μπορούσε να το φανταστεί αυτό τότε;) και θα γινόταν «πρωταθλήτρια κόσμου» στην συνείδηση της διεθνούς ολυμπιακής κοινότητας, με την αψεγάδιαστη και μοναδική διοργάνωση της μεγαλύτερης αθλητικής γιορτής στον πλανήτη.
Το ηλιόλουστο κυριακάτικο πρωινό προδιαθέτει για καφέ και «κους-κους» (αγαπημένη «άθλημα» των περισσότερων Ελλήνων) και το ραντεβού (με έναν πολύ καλό μου φίλο, που τότε, δεν είχε ακόμη ρόλο στο μπάσκετ) δίνεται στην πλατεία Κεφαλαρίου, σε μία από τις καφετέριες που βρίσκεται δίπλα στον ιερό ναό της Μεταμόρφωσης Σωτήρος.
Φτάνοντας στο σημείο εντοπίζουμε ένα και μοναδικό τραπέζι ελεύθερο, ακριβώς δίπλα σε ένα δίδυμο-φωτιά! Ο λόγος για τον αείμνηστο Παύλο Γιαννακόπουλο, ο οποίος καθόταν με τον κουμπάρο του και εκ των κορυφαίων αθλητικών συντακτών της εποχής του, τον συγχωρεμένο Ανδρέα Μπόμη.
Και τους δύο ήξερα από την πορεία που είχα διαγράψει από το 1995 στην αθλητική δημοσιογραφία (στο MEGA) και ειδικότερα τον ιδιοκτήτη της ΚΑΕ Παναθηναϊκός, πολύ περισσότερο λόγω της ειδίκευσής μου στο ρεπορτάζ μπάσκετ, στο οποίο οι «πράσινοι» είχαν τότε κυρίαρχη θέση.
«Βρε καλώς τα παιδιά! Καλώς την εξουσία!», ήταν τα λόγια του του παντοτινού κυρίου Παύλου με κεφαλαίο Κ (όσο κι αν δεν αποκαλούμε ποτέ «κύριο», κάποιον που έχει φύγει από την ζωή), ο οποίος συνήθιζε να προσφωνεί με αυτόν τον τρόπο του συναδέλφους που ασχολούνταν με το ρεπορτάζ του «τριφυλλιού».
Πολύ γρήγορα, αν και τα τραπέζια μας είχαν μία κάποια απόσταση και δεν ήταν κολλημένα, η συζήτηση «άναψε» και επικεντρώθηκε στα πεπραγμένα της ομάδας. Τότε ο Παναθηναϊκός, που είχε ήδη τρία ευρωπαϊκά τρόπαια στην συλλογή του είχε κατακτήσει τα πέντε από τα τελευταία έξι πρωταθλήματα στην Ελλάδα, βρισκόταν στο μεταβατικό στάδιο της προολυμπιακής διετίας και της αναγκαστικής μετακόμισης στο κλειστό του Σπόρτινγκ.
Ήταν δηλαδή το τελείωμα του μοναδικού διαστήματος στην 13χρονη θητεία του Ζέλικο Ομπράντοβιτς (1999-2012), που η ομάδα έμεινε για δύο σερί χρόνια εκτός Final 4 (2003 & 2004). Κάτι που συνέβη άλλη μία φορά (πέρυσι και πρόπερσι με την Παρτίζαν) στην διαδρομή του «Ζοτς» στην Euroleague.
Μοιραία, λοιπόν, η κουβέντα στράφηκε στην ευρωπαϊκή πορεία της ομάδας, που εκείνα τα δύο χρόνια, δεν είχε την ανάλογη συνέχεια μετά τους δύο τίτλους σε Θεσσαλονίκη (2000) και Μπολόνια (2002) και τους τρεις διαδοχικούς τελικούς σε ισάριθμα χρόνια.
Σε αυτό είχε παίξει ρόλο και το χαμηλότερο budget που είχε η ομάδα λόγω και της έλλειψης εσόδων από τα εισιτήρια (το γήπεδο των Πατησίων δεν μπορούσε να υποδεχθεί περισσότερους από 2.000 φιλάθλους).
«Καλό μου παιδί, μου έχει κάνει εντύπωση που – δεν το λέω επί προσωπικού, κουβέντα κάνουμε – η πλειοψηφία των συναδέλφων σου αποδίδουν το μεγαλύτερο μερίδιο των επιτυχιών μας στον προπονητή και το μικρότερο στην διοίκηση. Πρόσεξε, να μην παρεξηγηθώ, ο κ.Ομπράντοβιτς είναι αυθεντία, είναι ο κορυφαίος στο είδος του! Αν δεν ήταν, άλλωστε, δεν θα τον φέρναμε… Αλλά βρε παιδί μου, δεν γίνεται με τα υψηλά budget να είναι μόνο αυτός ο πρώτος μάγκας και τα δύο τελευταία χρόνια, που έχει πέσει ένα φυσιολογικό “ψαλίδι”, η αποτυχία στην Ευρώπη να έχει αντίκτυπο μόνο στο οικονομικό και να μην έχει κι εκείνος ευθύνη. Στα πιο δύσκολα είναι που πρέπει να μας διατηρήσει στην κορυφή!», ήταν τα λόγια, από καρδιάς, του Παύλου Γιαννακόπουλου, ο οποίος έβγαλε τότε με πολύ κόσμιο και αξιοπρεπή τρόπο, μία πικρία επειδή ο Παναθηναϊκός είχε απουσιάσει για δύο χρόνια από το ετήσιο κορυφαίο ραντεβού του ευρωπαϊκού μπάσκετ.
Τόσο μεγάλη ήταν η αγάπη του για το «τριφύλλι», που δεν μπορεί να καταπιεί δύο σερί απουσίες από το Final 4. Προσωπικά, η πρώτη επαφή μαζί του ήταν αρκετά χρόνια νωρίτερα, όταν – μειράκιο της δημοσιογραφίας ακόμη – σε μία βάρδια για το νυχτερινό δελτίο ειδήσεων του MEGA, σήκωσα το τηλέφωνο και παρ’ ολίγον να μου πέσει το ακουστικό!
«Καλησπέρα σας! Παύλος Γιαννακόπουλος εδώ, θα ήθελα να σας ενημερώσω ότι ο αθλητής Μπάϊρον Σκοτ ανήκει πλέον στον Παναθηναϊκό! Εντάξει; Σας το λέω για να προλάβετε να το συμπεριλάβετε στις ειδήσεις ή στο φύλλο της επόμενης μέρας!», έλεγε ανάλογα με το που έπαιρνε!
Ήταν τέτοια η έκπληξή μου που δυσκολεύτηκα να το πιστέψω και αρχικά θεώρησα ότι μου κάνουν κάποια φάρσα. Χρειάστηκε να επικοινωνήσω με τον αρχισυντάκτη μου, αλλά και με κάποιους άλλους συναδέλφους που είχαν επίσης ζήσει την ίδια εμπειρία, για να πειστώ ότι πράγματι ήταν αλήθεια!
Γενικά, ο Παύλος Γιαννακόπουλος ήταν μία σπάνια περίπτωση μεγιστάνα με καρδιά και φυσιογνωμία ανθρώπου της διπλανής πόρτας. Χωρίς την παραμικρή έπαρση κι αλαζονεία (κι ας ήταν ζάμπλουτος), με πρωτοφανή απλότητα και σπάνια προσαρμοστικότητα ανάλογα με τον εκάστοτε συνομιλητή του.
Το 6ο διεθνές τουρνουά που διοργάνωσε στη μνήμη του η ΚΑΕ Παναθηναϊκός ήταν η επιτομή όλων των εκδηλώσεων που έχουν γίνει προς τιμήν του, τα τελευταία έξι χρόνια που δεν βρίσκεται στην ζωή.
Η ιστορική και σημειολογική τοποθεσία του Καλλιμάρμαρου, που αποτελεί ένα από τα υπέρτατα μνημεία της εθνικής αθλητικής και πολιτιστικής μας κληρονομιάς. Οι 40.000 θεατές που παρακολούθησαν το παιχνίδι του «επτάστερου» με την Παρτίζαν.
Αλλά προπάντων, το μήνυμα που έστειλαν σε ολόκληρη την παγκόσμια μπασκετική κοινότητα για όλα αυτά που έγιναν πέρυσι, γίνονται στο παρόν και θα γίνουν στο μέλλον, συνέθεσαν ένα σκηνικό για το οποίο μόνο περήφανος θα μπορεί να αισθάνεται για όλα όσα έκανε κι άφησε πίσω του, ο πατριάρχης του μπασκετικού Παναθηναϊκού.
Υγ1: Παρά την 3η σερί ήττα (64-75) στα φιλικά προετοιμασίας, ήταν εμφανές ότι το αγωνιστικό μέρος της γιορτής και η καθαρή επικράτηση της Παρτίζαν, δεν μπορεί να μπει σε σοβαρή αγωνιστική ζυγαριά, ούτε να προκαλέσει σοβαρές ανησυχίες.
Υγ.2: Ο Σλούκας είναι ακόμη σβηστός, ο Οσμάν ψάχνει να βρει πατήματα και οι ισορροπίες στην θέση “3”, δείχνουν ακόμη άγνωστες, ενώ τα πιασίματα από την προετοιμασία έχουν αρχίσει να καταλήγουν σε μικροτραυματισμούς (Καλαϊτζάκης, Λεσόρ, Μπράουν και χθες στο φιλικό ξανά ο Αντετοκούνμπο).
Υγ.3: Όλα δείχνουν ότι στο Super Cup θα δούμε έναν τελικό, στον οποίο δεν χωράει καμία εκτίμηση, λόγω της ανετοιμότητας και των δύο ομάδων. Έστω κι αν ο Παναθηναϊκός έχει ένα θεωρητικό πλεονέκτημα λόγω της διατήρησης των 12/15 του περυσινού ρόστερ, την ίδια ώρα που ο Ολυμπιακός θα παίξει χωρίς τις δύο πρώτες του επιλογές για την θέση του σέντερ (Φαλ και Μιλουτίνοφ).
Υγ.4: Αρκετά εντυπωσιακή για την εποχή και για το ολικό “lifting” στο οποίο υπεβλήθη (από το περυσινό ρόστερ κράτησε μόνο τον Κοπρίβιτσα κι έκανε συνολικά 15 προσθήκες παικτών) παρουσιάστηκε η ομάδα του Ζέλικο Ομπράντοβιτς, που τολμώ να πω ότι θα τα δώσει όλα φέτος με σκοπό να πρωταγωνιστήσει και να δώσει το παρών στο Final 4, που εκτός συγκλονιστικού απροόπτου θα γίνει στο σπίτι της (Βελιγράδι).
Υγ.5: Το ρόστερ που έφτιαξε ο general manager, Ζόραν Σάβιτς, σφύζει από μέγεθος, αθλητικότητα και σκληράδα (αυτό, χθες, φάνηκε περισσότερο στην άμυνα και τα ριμπάουντ και λιγότερο στην επιθετική ποιότητα) και αν ο «Ζοτς» μετουσιώσει αυτά τα στοιχεία στην δημιουργία ενός «καλοκουρδισμένου» συνόλου, τότε η Παρτίζαν μπορεί να αποτελέσει μία από τις πολύ ευχάριστες εκπλήξεις της εφετινής σεζόν.
